[hikaru]

No widzisz, tu leży problem. Bo gdy z jednej strony argumentujesz, że tranzycja to nie jest byle co, i trzeba być na to przygotowanym, w tym poście sprowadzasz to do "obcięcia sobie tego i owego". Więcej uważam że narracja taka jaką proponujesz jest szkodliwa bo zanim nie podjęłam nieodwracalnych kroków uporczywe wzniecanie wątpliwości, negowanie mojej tożsamości, poruszanie tego tematu na 'terapiach', tylko zwiększało stres jaki odczuwałam i powodowało że miałam ciągle myśli samobójcze, że ciągle żyłam z obawą że nigdy nie będę mogła czuć się normalnie. Przekonywanie mnie do w jakimś stopniu bycia mężczyzną, mniej lub bardziej wprost, w czasie tych terapii, nie przyniosło żadnej pozytywnej wartości do mojego życia. A te straszne rzeczy przed którymi terapia miała mnie powstrzymać - dla odmiany, odmieniły moje życie na lepsze.

Cytat:

choc fakt- wypisanie skierowania do endokrynologa na hormony po jednej wizycie- jest dla mnie niepoważne i sprzeczne z etyka lekarska

A torturowanie pacjenta transseksualnego przez odmawianie mu leczenia uważasz za zgodne z etyką lekarską? Bo to jest tortura! Nasze tożsamości nie są wydumane, tu nie chodzi o kaprysy!

Czy zdajecie sobie sprawę, że całe podejście, w którym transseksualność jest postrzegana jako chorobę, którą trzeba leczyć, a transseksualiści jako zaburzeńcy, i w którym ciało normatywne jest uświęcone, w naszym kraju ma podłoże wyłącznie religijne? Że poza Polską, w krajach otwartych, liberalnych, albo po prostu niechrześcijańskich, jak Tajlandia, te problemy społeczne związane z transpłciowością po prostu nie istnieją? Wynika to tylko z tego że w Kodeksie Kanonicznym jest zapisane, że "mężczyzną i kobietą stworzył ich" i na żadne odmienności nie może być miejsca.

[kicur]

[Maja]

[hikaru]

Cytat:

Może ludzie robia tranzycje zbyt mlodo?

Jest zupełnie inaczej, robią za późno i nie mówią o tych problemach rodzicom gdy są dziećmi bo się boją. Są przerażeni bo wiedzą że spotka ich za bycie transpłciowymi tylko przemoc, i żadne wsparcie. Widziałam młode transpłciowe osoby, które zaczęły się leczyć jako dzieci, w wieku ~14-15 lat, i nie miały wcale tego co w naszym środowisku jest powszechne: zaburzeń osobowości, nerwicy, depresji, zaburzeń odżywiania, nienawiści do siebie. Wyrosły na normalnych nastolatków i nastolatki, i na normalnych dorosłych którzy nie wstydzą się tego kim są i mają pozytywne podejście do życia. Jedyne co im zostało oszczędzone przez wczesną tranzycję to morze cierpienia.

Cytat:

Zanim zdążą wejsc w zwiazki i zaczac odgrywac role płci z ktora sie utozsamiaja, nawet nie majac jeszcze ciała tej płci.

Wyobrażasz sobie żeby młoda mk weszła w związek z mężczyzną heteroseksualnym przed zmianą płci i odgrywała kobiecą rolę? Przecież nie ma szans. Gejowski związek to nie to samo co związek hetero. Zresztą już widzę to czekanie na pierwszy związek przed tranzycją kiedy komuś się żyć nie chce, a tu ma miłości szukać...

[Ryu]

[2in1_inkarnacje]

[bitter]

[Maja]

[bitter]

[Maja]

[bitter]

[Maja]

[bitter]

[Ryu]

[hikaru]

Cytat:

Bo okazuje sie, ze mozna przez kilkanascie lat miec takie odczucia a finalnie moze sie okazac, ze to jednak nie ts.

Akurat po Ryu to wszyscy widzieli ze nie jest TS.

Jeszcze dodam do tego nowo odkrytego gejostwa. Jeżeli czyjeś 'lesbijstwo' polegało na wyparciu części swojego naturalnego pociągu seksualnego, tylko po to, żeby nie być w kobiecej roli, i pokazać innym mężczyznom swoje przysłowiowe i metaforyczne jaja - w sensie zwykłego konkurowania o kobietę traktowanej tylko i wyłącznie jako atrybut własnej męskości, (!) to chyba, jeżeli po tranzycji ktoś przestaje mieć takie potrzeby i pozwala sobie na realizowanie swojej seksualności w pełni - to dobrze? Prawda? Co jest złego w byciu gejem? Wendigo, jesteś przecież gejem - nie wkurza cię homofobiczność takich wypowiedzi? Dodam od siebie, że właściwie to po SRSie ciekawi mnie jak to jest pójść do łóżka z ciską, i w sumie to bardzo chciałabym to sprawdzić.

W sumie to chciałabym być 100% TrueTS i 100% true homo, no ale niestety.

[Ryu]

[Ryu]

[bitter]

[hikaru]

Cytat:

Jednak jesli ktos jest w zwiazku z kobieta i z nia planuje zycie to zmiana kierunku popedu po tranzycji nie jest pozadana zmiana.

Testosteron nie jest jakąś magią która zmienia orientację. Związki owszem często się rozpadają po tranzycji i trzeba mieć to na uwadze, ale z drugiej strony w praktyce rzadko kto jest w stanie wytrwać z nieszczęśliwą osobą która w imię związku zmusza się do rezygnacji z własnego szczęścia.

Cytat:

Podswiadomosc kryje w sobie bardzo rozne rzeczy.

Jak u każdego - tylko co z tego? Jaką masz gwarancję że nie odkryjesz homo- lub heteroseksualnego aspektu swojej seksualności też bez tranzycji? Takie coś zdarza się nie tylko transom.

[Maja]

[lexel]

Intryguje mnie czemu tak kojarzysz to z jakimiś dziwnymi przypadkami z rodziny.
Skoro teraz Ci Twoje ciało nie odpowiada ("Jedyne co sie boje to fakt ze tranzycja negatywnie odbije sie na moim zdrowiu fizycznym. I ze przy moich warunkach fizycznych nie bede wygladala autentycznie jako facet.") to dlaczego np nie pracujesz nad nim na siłowni aby wyglądało bardziej męsko?
z kolei w poście :
Wysłany: 2015-10-20, 18:10 Temat: Co dobrego Cię dzisiaj spotkało?
piszesz:
"IzaIzulka napisał/a:
Gratuluacje Clumsy i Lagertha.
Zazdroszczę. Ja pewnie będę musiała zaakceptować brak cycków, ale może i dobrze. Implanty co parę lat trzeba wymieniać, co nie?
nie no, co kilkanascie/kilkadziesiat lat lat a nie kilka bez przesady implanty sa boskie kolezanki maja i swietnie wygladaja. Tez bym sobie zrobila bo przy mojej szczuplosci za bardzo biustu nie mam. Ale sie boje oczywiscie"
Również w innym temacie piszesz"chcialabym wygladac jak typowy przedstawiciel plci z ktora sie utozsamiam. nawet jesli nie atrakcyjnie to przynajmniej typowo."
Nie no po prostu nie ogarniam typowego odważnego faceta z implantami piersi.

[Maja]

lexel To byl zart, moze niezbyt grzeczny i udany z mojej strony, bo skierowany w strone dziewczyn ts ktore nie robia sobie cyckow dlatego ze im sie w glowach poprzewracalo tylko dlatego ze maja dysforie i nieraz pomimo tranzycji nie do konca kobieco wygladaja.

[bitter]

[hikaru]

Cytat:

A, ze sytuacje zmiany kierunku pociagu po tranzycji bywaja faktem- wystarczy poogladac filmy ftm.

Sytuacje zmiany kierunku pociągu bez tranzycji też są faktem - tylko co z tego? Czy istnieje jakakolwiek statystyczna korelacja między tranzycją a zmianą orientacji, gdy mówimy o tezach opartych o kilka filmików z youtube'a?

[Maja]

[bitter]

[Martaa]

[hikaru]

Cytat:

Nie znam statystyk

Na ile wiem, nie ma żadnych przesłanek żeby uznać, że transom orientacja zmienia się częściej. Więcej, istnieją bardzo mocne przesłanki za tym, zresztą potwierdzone badaniami, że orientacja seksualna jest względnie trwała w czasie i u cisów, i u transów, a zmianom podlegać mogą co najwyżej ludzkie zachowania seksualne z różnych przyczyn.

Cytat:

To nie bylo kilka filmikow tylko czesty motyw.

Cóż, podejrzewam że typ osobowości który lubi robić vlogi jest dość specyficzny i takie osoby mogą mieć większą skłonność do wywnętrzniania swoich rozterek seksualnościowych publicznie.

[Justa]

<color=red><b>aha czyli jeśli jestem biseksualna przed terapia hormonalna to raczej nie zostanę hetero!!!!m/k mm te forum to skarbnica wiedzy:)</b></color>

[wendigo]

[bitter]

[lexel]

[Armand]

[bitter]

[kicur]

bitter, moja mama była początkowo bardzo niezadowolona z mojej decyzji o tranzycji, bo 'po co zamieniać heteroseksualną kobietę na homoseksualnego mężczyznę?!'

Tak szczerze mówiąc, to chyba takie zmiany kierunku orientacji seksualnej częściej się zdarzają w drugą stronę, tj. przed tranzycją jakiegoś K/Ma mniej interesowały dziewczyny, a po rozpoczęciu - bardziej, bo przestały one stanowić relacje jednopłciowe i dlatego stały się dla niego bardziej do zaakceptowania.

[bitter]

[Armand]

[bitter]

[Maja]

[wendigo]

[bitter]

[hikaru]

rozumiem bitter że obawiasz się że przez tranzycje kmowe spada w Polsce populacja lesbijek, tak?

[bitter]

[Maja]

[kicur]

Właściwie to pytanie nie było do mnie ^^ Ale mniej więcej od momentu, gdy miałem 5-6 lat wiedziałem, że moje otoczenie uważa, że jestem dziewczynką, a ja wiedziałem, że jestem płci męskiej.

Przed 14 rokiem życia absolutnie sobie nie wyobrażałem bycia w związku z nikim, ani z kobietą, ani z mężczyzną, bo uważałem, że to oznaka słabości, potrzebować się z kimś związać. Potem mi się zaczęli podobać mężczyźni, romantycznie i seksualnie, ale nie wiedziałem w ogóle, jak się zabrać do stworzenia związku z kimś. Jednocześnie jak miałem wtedy jakieś sny erotyczne, to ja miałem ciało mężczyzny i byłem z kobietą A potem zacząłem mieć jakieś doświadczenia seksualne z mężczyznami, ale bez jakichś więzów emocjonalnych; wtedy w snach zacząłem mieć ciało kobiety, i być z innym mężczyzną. I jednocześnie się przyzwyczaiłem, że romantycznie nie jestem związany z nikim.

[Maja]

kiciur Refleksyjny był z Ciebie dzieciaczek. Nawet bym nie pomyslala ze male dziecko moze odczuwac jakiej jest płci, jesli jest to sprzeczne z tym, co mówią rodzice.

[kicur]

Właśnie zupełnie nie było to rezultatem myślenia, bardziej uczucia.

Dopiero wtedy zacząłem się nad tym zastanawiać, jak zauważyłem, że otoczenie (=rodzina) uważa mnie za osobę drugiej płci -.-

[wendigo]

[bitter]

[wendigo]

Podobnie jak moja koleżanka z dzieciństwa dzisiaj bardzo kobieca kobieta. Ale nie o takich przypadkach rozmawiamy teraz, nie chodziło mi o to, że czucie się płci przeciwnej w dzieciństwie przesądza bycie ts. Tak jak i jak widać, może być odwrotnie.

[Wild]

[Denver]

Muszę przyznać, że z tego wątku aż kapie stereotypami transpłciowości i nie mogę wytrzymać, żeby tego nie napisać. "Jak nie masz dysforii genitalnej i nie wiedziałeś odkąd bawiłeś się smoczkiem, nie jesteś trans". Jakieś magiczne oznaki. A każdy jest trochę inny, trzeba najzwyczajniej w świecie robić to, czego samemu się chce i potrzebuje, a nie kierować się jakimiś stereotypami powielanymi przez same osoby trans po to, żeby dostać diagnozę i leczenie, żeby zrobić wrażenie na lekarzu i żeby lekarz usłyszał to, co chce usłyszeć, i potem powielanymi dlatego przez lekarzy. A tu ktoś by chciał przepis na życie i najlepiej potem zwalić na kogoś innego odpowiedzialność za własne błedy, bo "tak twierdzili w podręczniku do psychologii". Rany boskie...

[Denver]

[southener]

Mnie podoba sie sytuacja w ktorej nikomu nie musze sie tlumaczyc z tego kim jestem, ciesze sie ze zyje w srodowisku, w ktorym nikt o mnie nie wie. Przez ponad 10 lat po rozpoczeciu tranzycji zylem w miejscowosci, w ktorej sie wychowalem i wszyscy tam wiedzieli o mnie. Po przeprowadzeniu sie do nowego miejsca od razu zauwazylem roznice w traktowaniu - nikt juz nie zaklada, ze pewne rzeczy sa nie dla mnie, kazdy traktuje mnie jak zwyklego cis faceta i jest mi z tym naprawde dobrze.

Wracajac do postu sprzed lat - tez od wczesnego dziecinstwa wiedzialem, ze jestem chlopcem, wiec to nic nadzwyczajnego, to zdarza sie chyba dosc czesto. Wyliczylem ze mialem ok. 4 lat kiedy poczulem oburzenie na slowa mamy, ktora nazwala mnie dziewczynka - wtedy wlasnie jak to ktos powiedzial 'czulem' ze nia nie jestem, ze cos sie po prostu nie zgadza. W wieku 6 lat bylo to wyraznie skrystalizowane odczucie ze jestem chlopcem, ze w przedszkolu naleze do grupy chlopcow a nie dziewczyn.

[Denver]

W sumie to nie wiem, nie widzę różnicy, jak ktoś się dowie, że jestem trans, ale widzę różnice między tym, kiedy się prezentowałem jako kobieta i jak prezentuję się jako mężczyzna. W sumie to może miałem odwrotną sytuację. Jak prezentuję się jako facet, to nie mam potrzeby oznajmiać, że jestem trans, mogę o tym po prostu zapomnieć i czuć się dobrze. Kiedy prezentowałem się jako kobieta, miałem ciągłą potrzebę coming outów, co mnie po jakimś czasie zmęczyło.

I w sumie trochę mnie dziwi, już któryś raz ktoś tutaj pisze, że nie pasuje do świata cis mężczyzn itp. Kiedyś ktoś tu wkleił link do "Self made man", w którym bohaterka filmu, identyfikująca się jako męska lesbijka, po pewnym czasie prezentowania się jako mężczyzna na potrzeby eksperymentu udokumentowanego filmem, stwierdziła, że nie pasuje do świata cispłciowych mężczyzn, bo "w ich żyłach płynie testosteron" i że są agresywni w związku z tym (imo - wybrała specyficzną grupę, grupę mężczyzn na grupie terapeutycznej tylko dla mężczyzn, a wiadomo, że będą tam frustraci i będą się wyzłaszczać, może ona taka grzeczna i się nie złości tak, że miałaby ochotę "dać w mordę"?). Ja to nie pasowanie odczuwam w randkowaniu i w tym, że mam pewne fizyczne odmienności, ale nie w zadawaniu się z cispłciowymi mężczyznami, czy nawet jak jakiś sfrustrowany kumpel mi się wyzłości czy narzeka na baby.

Dalsze przemyślenie: może to kwestia tego, że ja np. dorastałem mając kolegów i będąc z nimi zżyty, mając dobry kontakt ze starszymi mężczyznami, a przeciętny km nie. Może mam jakiś wyjątkowo męski charakter. Ale jest też kwestia chcenia - jak się zachowuję kobieco, to czy chcę się tak zachowywać? Czy chciałbym się zmienić i być bardziej męski, bo bardziej by mi to odpowiadało, byłbym bardziej zadowolony?

I jeszcze jedna myśl. W zasadzie to czemu czujesz, że musisz się outować jako mężczyzna trans? Bo chcesz? Bo masz wrażenie, że musisz i boisz się, że ktoś sam odkryje i będzie nieprzyjemnie? Bo to ma jakiś związek z tym- co mówisz? (Mnie się to czasem zdarza, że ma jakiś związek, z tym, co mówię) To tylko przykłady różnych możliwych powodów. W sumie samo outowanie się o niczym nie świadczy, możesz być mężczyzną i bać się odkrycia, a możesz chcieć się outować z powodu zgrzytu z twoją tożsamością, która jest bardziej niebinarna.

[Wild]

[Freja]

[Freja]

[Denver]

Co do "bycia psychicznym", to mam takie przemyślenie, że jak się robi coś w zgodzie ze sobą, to nie jest ważne, czy inni uważają, że to "psychiczne". Że ciało nie z urodzenia takie... wszystko ma swoje zalety i wady.

Cytat:

Czy w roli odważnej kobiety czułbym się mimo wszystko lepiej niż w roli rozlazłego acz odważnego chłopaka?

Jedyny sposób to spróbować.

Cytat:

I pytanie - czy mówiąc tak mają też na myśli mnie?

Takie generalizowanie w ogóle jest bez sensu. Ja podchodzę do takich stwierdzeń tak, że mentalnie wykreślam te kobiety, mężczyzn, dowolne nazwy gruo, które w nich występują, w efekcie czego zostają same cechy osobowości, nazwy doświadczeń. Wtedy zaczyna to mieć może więcej sensu? Albo i nie, bo na tym poziomie też ludzi głupio generalizują.

Cytat:

dość dużej dziewczyny do małego faceta. To też na pewno wpłynęło na umniejszenie siły w oczach innych. Stałem się też bardziej spokojny, chyba z racji tego, że nie denerwują mnie już tak jak kiedyś ludzie i nie muszę już udowadniać niczego.

Też to widzę, że facet musi mniej wszystko udowadniać, ale uważam ,że to dlatego, że właśnie jest postrzegany jako silniejszy niż dziewczyna. Dlatego kobiety muszą nadrabiać rozmiar czy brak tej siły, "groźności" wizeruku, które są u mężczyzn.

Wild napisał/a:

ale w porównaniu do obserwowanego przeze mnie społeczeństwa jestem postacią z silną wolą i odważną i zawsze chciałem być za taką widziany i uważany.

Może cię tak widzą, ale uznają to za normalne u mężczyzny, a nie coś niezywkłego.

[southener]

No bo transem albo sie jest albo nie. Nic nie wynika tu z postanowienia. Gdy osoba ktora naprawde urodzila sie w nie w swoim ciele mowi ze jest np: kobieta a nie mezczyzna to jest to stwierdzenie oparte na faktach tzn: na obserwacjach dotyczacych wlasnych odczuc, zachowan, zainteresowan, pragnien ktore sa obecne od dluzszego czasu, ktore sa ugruntowane. Osoba ktora postanawia ze jest transem mogla do takiego postanowienia dojsc w wyniku jakichs traum, przekonan o rzeczywistej lub wyimaginowanej wyzszosci jednej plci nad druga, takie przekonanie moze tez byc jednym z objawow choroby psychicznej. Poza tym naukowcy sa przekonani ze bycie transem wiaze sie ze specyficznymi roznicami w budowie mozgu. Nie mozna ot tak sobie wiec postanowic ze oto jestem sobie transem. Zeby kims takim naprawde byc trzeba miec pewne anomalie w mozgu - bo z tego to uczucie przynaleznosci do plci niezgodnej z budowa ciala wynika. Oczywiscie kazdy ma prawo okreslac sie tak jak mu to odpowiada, ale to wcale nie znaczy ze to samookreslenie jest prawidlowe.

Okreslam sie jako trans i potem to realizuje to - okreslam sie - przyczyna, skutek - realizacja

Okreslam sie jako trans na podstawie zaobserwowanych faktow to - zaobserwowane fakty - przyczyna, okreslam sie - skutek

Tak wiec jak to wyraznie widac w obu tych przypadkach zaleznosc przyczynowo- skutkowa jest zupelnie inna

[Wild]

[southener]

Ten wiek 4 lat jako poczatku swiadomosci bycia kims innym niz na to wskazuje plec biologiczna to dla mnie nie sa bajki - ja wlasnie w tym wieku poczulem zlosc i zdziwienie, kiedy mama powiedziala ze ja i siostra jestesmy dziewczynkami. Pozniej w wieku 6 lat kiedy po raz pierwszy zobaczylem zabawki od razu poczulem zainteresowanie klockami i samochodami i za nic nie chcialem bawic sie lalkami. Wtedy tez czulem juz wyrazna przynaleznosc do grupy chlopcow. Dla mnie to wszystko rzeczywistosc tamtych dni - nie bajka. Ubran nie moglem sobie wybierac, musialem nosic to co mialem, ale na szczescie mialem jakies tam spodnie i pamietam swoja radosc gdy mialem je na sobie. Potem tak od ok 8 go roku zycia po kuzynie zaczalem dostawac typowe meskie koszule, nie chodzilem w nich niestety do szkoly czy do kosciola, nosilem je jedynie jak bylem w domu czy na podworku i wlasnie wtedy czulem sie naprawde super.

Co do Omki - ja po niej od poczatku jej brania az do dzisiaj mam duzo wiecej energi i checi dzialania niz przed. Gdy bralem wieksze jej dawki niz obecnie to tej energi mialem wiecej - nie mowie tu jedynie o energi fizycznej (chociaz oczywiscie bylem silniejszy niz teraz) Bylem wtedy bardziej nastawiaony na dzialanie, wszystko mnie interesowalo, nigdy sie nie nudzilem. Teraz pomimo ze w ciagu dnia robie rozne rzeczy czesto dopada mnie poczucie nudy - robie cos w ciagu dnia wolnego, a potem zaraz pojawia sie odczucie - znowu to samo, znowu siedze w necie i czytam jakies artykuly, o jakie to nudne robic to dzien po dniu. Kiedys gdy bralem wiecej Omki tego w ogole nie odczuwalem. Oczywiascie przed hormonami bylo duzo gorzej bo przez caly dzien potrafilem nie robic nic, lezalem na lozku i calymi godzinami rozmyslalem. Teraz tak po prostu nie moglbym, jak w wolnym dniu wstane to do lozka wracam poznym wieczorem. No chyba ze na krotko sie poloze i pofantazjuje sobie o seksie.

Jedyne co stracilem na Omce to jakis taki romantyzm - kiedys potrafilem napisac jakis wiersz lepszy czy gorszy ale cos tam mi sie napisalo, potem po Omce to mi zupelnie przeszlo. Z relacjami mam podobnie jak Ty ale to chyba wlasnie kwestia obaw przed odrzuceniem, po rozpoczeciu terapii tak samo jak przed zakochiwalem sie w kobietach. Gdy zaczalem byc juz postrzegany jako mezczyzna zaczalem unikac sytuacji ktore mogly prowadzic do nawiazania bliskiej relacji. Przez to kochalem te kobiety tak jakby 'przez mgle' - uczucie bylo jakies takie przytlumione, a z czasem stracilem zdolnosc zakochwania sie w kobietach wolnych. Tylko te ktore byly w relacjach wywolywaly we mnie to uczucie zakochania. Tlumaczylem sobie to przez to ze byc moze bardziej podobaja mi sie faceci ale to chyba tylko czesc prawdy.

[Denver]

Cytat:

Myślę o zmniejszeniu poziomu testosteronu albo całkowitej zmianie preparatu, by tylko lekko podtrzymywał mi poziom. Wiadomo przecież, że nadmiar jego jest niekorzystny. Nie jestem zwolennikiem sztucznej modyfikacji organizmu, więc poszukam alternatywy.

Każdy organizm jest inny. Trzeba szukać rozwiązań, może warto spróbować. Do HRT się nie odniosę, ale z powodów zdrowotnych przerobiłem już chyba wszystko poza testo i starymi siekącymi tabletkami antykoncepcyjnymi. Nie wiem, czy w odpowiedzi organizmu jest jakaś reguła. Obojętność emocjonalna to mi wchodzi po samym progesteronie bez estrogenów. Nie wiem, czego to kwestia. Aczkolwiek nie jest to jakiś duży efekt, ma na mnie minimalny wpływ.

No ja w dzieciństwie nie miałem nic transowego. Lalki mnie nudziły, ale to tyle. Nie miałem na nie pomysłu. Chyba już mi tak zostało - dramy i intrygi to nie nie moja bajka. A tak poza tym to... po prostu czuję, że w środku jestem mężczyzną i bo ja wiem kiedy to zauważyłem? Miałem chyba z 13 lat. Właśnie w kwestii rzeczy jakie czuję, jak chciałbym się zachowywać, co jest dla mnie naturalne. Jakie mam predyspozycje umysłowe, też, bo mam techniczny umysł. Nie wiem, wymagało to pewnego poziomu refleksji, którego nie miałem jako dziecko. W dzieciństwie interesowały mnie zabawy i to chyba tyle.

[Denver]

W sumie przez kilka lat w gimnazjum nosiłem sukienki. W dzieciństwie nie, bo były niewygodne, w gimnazjum miałem odkrywanie kobiecości, potem też nie nosiłem sukienek, bo były niewygodne. Nie mam i nie miałem dysforii na punkcie ciała, tak mi się wydaje (dlatego też nie chcę hormonów). Co nie zmienia faktu, że czuję się mężczyzną i jestem męski. Zastrzeżenie dla niepełnosprytnych: nie, nie biorę testo i tak, mam dobry passing. Wyglądam może na kilka lat młodszego, ale to tyle.

Z resztą w ogóle, jakoś nie przyszło mi to do głowy jako coś oczywistego, że skoro czuję się chłopakiem, to że miałbym robić jakąś tranzycję. Chciałem się zachowywać jak inni chłopacy, z dokładnie tych samych powodów, co oni chcieli, bo mi się tak podobało, bo to było naturalne. Dopiero gdzieś po 18 dotarło do mnie, że taka niespójność jest bez sensu i uciążliwa. Hm. Nie no, w sumie chciałem mieć passing po to, żeby inni mnie odbierali jako chłopaka lub chociaż nie dziewczynę. No bo to uciążliwe, komedia pomyłek. Tak więc, żyję jako facet i mi z tym dobrze, a w sumie "kryteriów" nie spełniam. A z życiem jako facet to mimo, że muszę się borykać z trudnościami transpłciowości jak złe dokumenty czy okazjonalna konfrontacja z faktem posiadania biustu, transfobia, jest mi jakoś łatwiej, nie myślę tyle o płci jak kiedyś, na myśl przychodzi mi to porównanie ze złym rozmiarem butów czy innego ubrania. Jak jest zły, to dużo o nim myślisz i kminisz na temat. Przestałem mieć rozkminy, mogę po prostu być. W sumie odkryłem, że umiem się bezproblemowo zadawać z ludźmi i czuć się przy nich swobobnie jak nie ma w kółko drobnych zgrzytów na tle płci.

[wendigo]

[światełkoPEACE]

Płeć to skomplikowana sprawa. U mnie sporo rzeczy było które na 1 rzut oka pasowały mi do m/k. No ale jednak bardziej czuję że mogę być non binary /Agender