[Freddie86]

Od 5 lat jestem matką. Mam 2 dzieci: córka (5lat), syn (3 lata).
Dla dzieci jestem mamą.

Ciężko mi być matką. Po tych 5 latach czuję się wypalony.

Nie wiem czy to wina mojego trudnego dzieciństwa, męskiego mózgu, ciągłego siedzenia w domu, zamknięcia przedszkoli, złej relacji z mężem... chociaż chyba wszystkiego po trochu

Są chwile, kiedy mnie to przerasta. Lubię robić wszystko po kolei w ciszy i spokoju, a jako matka mam 1000 spraw na głowie. Trudno mi ogarniać, te wszystkie "kobiece" sprawy.
Nie mam się komu wyżalić, bo "dawniej to dopiero było ciężko, nie było pralek itd.", więc nie mam prawa narzekać. Kiedyś maja mama licytowała się ze swoją siostrą, która z nich miała gorzej i chyba przez to, która z nich jest lepsza. Kiedy słyszę jak moja mama komentuje współczesne matki, co wszystko mają, to czuję się beznadziejną matką. Dlatego wolę jej się nie zwierzać.

Czy ktoś z Was też jest w podobnej sytuacji?
Jak sobie radzicie?

[wendigo]

No nie jestem ale myślałeś o psychologu? Choćby po to żeby doradził jak rozmawiać z dziećmi o sobie...

[Jaga]

Generalnie w drugą stronę wcale nie jest lepiej.

[Leesh]

Ja tam też dzieci nie mam, jedynie kota, a kotu tam zwisa czy ma pana czy panią, ale uważam, że wendigo podsunął dobry pomysł. Psycholog, szczególnie obeznany w temacie, zapewne doradzi najlepiej. No i zawsze to możliwość pogadania z kimś na żywo, nie tylko z nami tu na forum, a większa pewność, że ten ktoś zrozumie Twój problem.

[Denver]

Matkowanie chyba w ogóle jest trudne.

W sumie też chciałbym wiedzieć, jak znaleźć ludzi do pogadania w czasie pandemii. Ale, w sumie, widuję dosyć rozmowne mamy na zajęciach dodatkowych, na któryxh są dzieci.

Może psycholog to też nie najgorsza opcja.

[Freddie86]

Też myślę, że chyba bez wizyty psychologa się nie obędzie.

Po odkryciu mojej tożsamości, nagle na pewien czas wszystkie moje problemy wydawały się przeszłością, ale teraz powracają i chyba samemu trudno będzie sobie poradzić. Mam straszne opory przed terapią, chociaż potrzebuję jej od bardzo dawna i to z wielu powodów.

[Misiek9999]

Zawsze najtrudniejszy jest ten pierwszy krok a potem już będzie z górki, troszkę pozytywnej energii (u mnie na dola działa marcepan jak wciągnę takiego połkilogramowego to się od razu lepiej czuje), można mi zarzucić, że nie wiem o czym mówię ale jak każda inne osoba mam swoje problemy małe i duże z którym się zmierzam każdego dnia.

Problemem jest brak możliwości porozmawiania z druga osoba takiego prostego wyrzucenia tego co leży na sercu, czy to przez czas jaki teraz mamy a także przez osoby które są dookoła a dobrze każdy z nas wie, że ludzie potrafią być straszni w podejściu do problemów drugiej osoby, jest jeszcze jeden problem który chyba jest najważniejszy wiele osób się po prostu boi nawiązać znajomości takie zwykle, tak ot po prostu.

Rodzicielstwo zawsze było trudny, tematem a tym bardziej jak są pewne obszary w których sobie nie dajemy rady, psycholog pewnie będzie w stanie wskazać kierunek w którym można podążać (tak to u mnie wyglądało - aczkolwiek ja musiałem się w drugą stronę ogarnąć) ale niestety tą najtrudniejszą działkę trzeba samemu zrobić.

[NadiaWalevska]

Marziiipaaan, to jest to jak byłam mała, a Tata wyjeżdżał do pracy na tranzyt to wracając zawsze przywoził mi takie kulki/kartofelki marcepanowe. Do dzisiaj mam miłe wspomnienia i czasem je kupuję w okresie świątecznym pomagają

[Misiek9999]

Te kulki nie pytają one rozumieją sytuację.

[Freddie86]

Jestem już po pierwszych wizytach u psychiatry i psychologa. Zobaczymy co będzie dalej. Wiem, że czeka mnie sporo pracy nad sobą i swoimi lękami.

Mi na smutki najbardziej pomaga muzyka, słońce i praca w ogrodzie - wszystko bez kalorii