[Freddie86]

Cześć
Chcę się przywitać i opowiedzieć Wam moją historię.
Ja: 34 lata, ciało kobiety, mąż, 2 dzieci.

Na wstępie myślę, że żeby mnie lepiej zrozumieć trzeba wiedzieć, że jestem DDA (Dorosłe Dziecko Alkoholika). Ojciec był niedojrzałym emocjonalnie alkoholikiem o niskim poczuciu własnej wartości. Mama sama też jest DDA, a do tego jej mama jest psychicznie chora. Rodzice rozwiedli się, gdy miałem 9 lat. Przeprowadzka i utrata przyjaciół. Zmiana szkoły: z klasy 13 chłopców, 5 dziewczyn do 7 dziewczyn, 4 chłopców. Ojciec nie interesował się nami. Myślę, że przez brak miłości w dzieciństwie mam Zespół Niezaspokojenia Emocjonalnego - jestem niedojrzały emocjonalnie i jakby cały czas tkwię w dzieciństwie. W wieku 17 lat przeszedłem rodzaj załamania nerwowego, a reakcja rodziny była taka, że mam nie płakać i nie psuć wakacji. Od tego czasu miałem nawracające stany przygnębienia i myśli samobójcze. Ogólnie całe dzieciństwo spowodowało niskie poczucie własnej wartości, brak pewności siebie i silną potrzebę akceptacji zwłaszcza ze strony mamy. Dodatkowo myślę, że mam Wysoko Wrażliwą osobowość, więc nawet jeśli naprawdę jestem mężczyzną, to nie będę typem twardziela, a raczej poetą i romantykiem.

A teraz od czego to wszystko się zaczęło. To wszystko przez Freddiego. "I want it all". Pewnego dnia obudziłem się z tą piosenką w głowie, chociaż do tej pory wcale jej nie pamiętałem. Gdyby wcześniej ktoś poprosił mnie żebym wymienił jakieś piosenki Queenu, to pierwsze co przychodzi mi do głowy to "Bohemian Rhapsody" i "We Are The Champions". A tu nagle budzę się z "I want it all" i czuję, że muszę jej słuchać cały dzień. Słucham i oglądam teledysk. Czuję, że to ja tam śpiewam, wczuwam się, utożsamiam. Czuję się dobrze, czuję się sobą. Ta postawa, te ruchy... To sprawiło, że znowu powróciły do mnie myśli i pytania, które mam od lat.

Od wczesnego dzieciństwa nienawidziłem spódnic i sukienek. Chyba wszystkie moje "podomowe" spódnice były połatane z tyłu. Rozrywały się, gdy chodziłem po drzewach i płotach. Pamiętam też mój ulubiony dres. W tych spodniach czułem się tak chłopięco - lubiłam czuć się chłopięco. Miałem też jasnoniebieską koszulę. Uwielbiałem ją, w niej też czułem się męsko. Raz kiedy byliśmy z rodziną u ciotki na działce dali mi szorty po kuzynie i strasznie mi się podobały, bo czułem się jak Tsubasa - bohater anime o piłkarzach. Dżinsowe ogrodniczki, szorty, dresy - to mi pasowało, bo było wygodne i dawało poczucie męskości. Poza tym jakoś nie interesowały mnie ubrania i strojenie się. Chodziłem w danej bluzie lub spodniach aż się zbrudziły, a potem brałem z szafy inne. Dopiero kiedy koleżanki w szkole zwróciły mi uwagę, że ciągle chodzę w tych samych ubraniach, zacząłem myśleć o ciuchach. Pamiętam też, że kiedyś kuzynka zrobiła mi zdjęcie. Na tym zdjęciu stałem w naturalnej dla mnie pozie - jak chłopak. Dopiero później zacząłem próbować dostosować się: nie siedzieć w rozkroku, stać ze złączonymi nogami.

Co mnie interesowało?
Lubiłem wspinać się na drzewa, jeździć na rowerze, bawić się w budowanie "bazy" - siedziby dla drużyny bohaterów. Lubiłem też Spidermana, Zorro i Wojownicze Żółwie Ninja. Rysowałem żółwie, chciałem mieć jakąś ich figurkę. Robiliśmy z kolegą nunczako z patyków i sznurka. Ćwiczyliśmy też medytację przed walką jak Van Damme. Lubiłem udawać, że walczę karate.
W dzieciństwie bardzo spodobała mi się książka o Robinsonie Crusoe. Lubiłem sobie wyobrażać, że jestem nim i jak on pokonuję wszystkie trudności. W moich wyobrażeniach byłam nim - mężczyzną. Utożsamiałem się też z Zorro i Spidermanem.
Nie bawiłem się zbytnio lalkami, nawet nie przychodziło mi do głowy udawać ich mamusię. Gdy byłem starszy projektowałem ubrania i lalka służyła mi za modelkę. Pamiętam, że kiedyś moja koleżanka chciała bawić się ze mną w dom, a mi się to nie podobało. Nie zachwycałem się też małymi dziećmi. Koleżanki interesowały się niemowlakami, a ja czułem się zawstydzony przy dzieciach.
Kiedyś też przyjechały do mojej mamy koleżanki i przywiozły dla mnie i mojego młodszego brata: różową maskotkę kotka i samochód. Brat bał się gości i gdzieś się schował, ja w tym czasie wziąłem samochód, a kotka dostał brat.
W wieku 8 lat zacząłem interesować się muzyką, pokochałem Beatlesów. To oni wspierali mnie w trudnych chwilach mojego życia. Czuję z nimi taką więź jakby byli moją rodziną. Ogólnie lubię rocka, rock and rolla, pop. Słucham tylko facetów. Tylko ich muzyka trafia w struny mojej duszy. Kiedy oglądam rockowe teledyski, to wydaje mi się, że czuję się tymi wokalistami, odruchowo naśladują ich ruchy, utożsamiam się z nimi. Czuję się wtedy nimi. Kiedy słucham "buntowniczej muzyki", czuję się mężczyzną z krótkimi postawionymi włosami i w czarnej skórzanej kurtce.
W dzieciństwie najpierw chciałem zostać sportowcem, a potem marzyłem, żeby zostać muzykiem rockowym.

Chłopaki i dziewczyny
W dzieciństwie miałem jedną prawdziwą koleżankę, przyjaciółkę, przy której czułem się naturalnie, dobrze. Była trochę dla mnie jak matka. W relacji z innymi dziewczynami (np. z klasy) czułem się nie na miejscu, że nie należę do grupy. Wydaje mi się, że dobrze dogadywałem się z chłopakami, dobrze się czułem wśród nich. Lubiłem, kiedy traktowali mnie jak kumpla. Lubiłem też siedzieć w ławce z chłopcami, chociaż nauczycielka przesadzała dziewczynki do chłopców za karę, żeby nie gadały w lekcjach. Ale trudno było się przyjaźnić z chłopcami, bo za raz dziewczyny wołały: "Jacek i Barbara zakochana para".

Ciało i ciuchy
Zawsze uważałem, że gdybym mógł urodzić się jeszcze raz i móc wybrać sobie ciało, to oczywiście byłbym mężczyzną. Uważałem, że urodzenie się kobietę to pech, jakaś kara za grzechy. Myślałem, że każda kobieta tak myśli, że po prostu nie można być zadowolonym z bycia kobietą, że inne kobiety po prostu dzielniej to znoszą. Jedynym plusem w byciu kobietą było dla mnie to, że kobiety mogą być w związku z mężczyzną i jest to akceptowane społecznie.
Od dawna nie lubię swojego ciała. Nago czuję się niekomfortowo nawet sam w łazience. Wstydzę się swojego ciała sam przed sobą. Biust mi przeszkadza, chociaż jest niewielki. Od jakiegoś czasu chcę mieć penisa. Kiedy wyobrażam sobie, że mam męskie ciało (klata, szerokie ramiona, penis) czuję spokój, ukojenie, luz, jest mi wtedy tak dobrze. Dodatkowo czuję, że rosnę, czuję dumę. Myśl ta mnie raczej nie podnieca, tylko uspokaja. Czuję wtedy, że jestem wreszcie u siebie.
Jednak podczas dojrzewania chciałem mieć większy biust, ale tylko dlatego, żeby nikt się za mnie nie wyśmiewał, że jestem płaska, gorsza. Starałem się też ubierać czasami w sukienki, kiedy wypadało. Zwłaszcza po tym jak koleżanki zwróciły mi uwagę, że nie noszę spódnic. Chciałem zyskać akceptację grupy zwłaszcza, że wychowałem się w niepełnej rodzinie i czułam się strasznie samotny i niekochany.
Tak naprawdę lubiłem dżinsy, golfy, koszule, ale w pewnym momencie zacząłem kupować dziewczęce bluzki z nadzieją, że spodobam się jakiemuś chłopakowi, że ktoś wreszcie mnie pokocha, a dodatkowo nie będę gorsza od innych dziewczyn. W dorosłości myślałem "czemu nie mogę być mężczyzną i nosić takie fajne męskie ciuchy?". Gdy kupowałem ciuchy dla swojego faceta, to myślałem, że sam chętnie bym to nosił.

Kiedy widzę fajnie ubranego mężczyznę, myślę, że chciałbym móc się tak ubierać. Jak szliśmy z mężem na jakąś imprezę to często marudziłem, jak to on ma dobrze, bo może włożyć garnitur, a ja muszę zakładać sukienki i się malować.
Mama mówi mi czasem, że za mało o siebie dbam. Ale ja nie mam motywacji do kupowania kobiecych ciuchów. Robię to, gdy muszę. Teraz mam taki patent, że kupiłem jeden zestaw imprezowo-weselny, który mi się w miarę podoba i wyglądam w nim ok. I sprawa załatwiona, już się nie przejmuję, że mnie obgadają, że ciągle chodzę w tym samym.
Włosy
Od Komunii noszę długie włosy. Nie chciałem dać sobie ich obciąć, chociaż rodzina mnie namawiała. Ostatnio uświadomiłem sobie prawdopodobną przyczynę. Jako dziecko miałem bardzo gęste włosy i wiele osób je podziwiało, zwracali na mnie uwagę dzięki nim, chwalili.
Dobra nauka i włosy, to były rzeczy, dzięki którym słyszałem słowa uznanie od obcych ludzi. W domu nie czułem się kochany i doceniany, więc trzymałem te włosy, chociaż zawsze spinałem je w kucyk albo w warkocz, żeby jak najmniej przeszkadzały. Kiedy na prośbę mamy ściąłem je, ludzie mylili mnie z mężczyzną. Denerwowało mnie to, bo przecież noszę damską kurtkę, więc czego chcecie więcej ode mnie. Z drugiej strony było to miłe. Wiem, że mama oczekuje ode mnie kobiecego wyglądu. Może złościło mnie, że staram się dostosować i mi nie wychodzi, że powinienem wkładać w to więcej wysiłku, żeby nabrać ludzi, żeby nikt się nie domyślił. Ostatnio kiedy moje dziecko powiedziało do mnie "mój mama" było mi przyjemnie ze względu na to "mój".

Symptomy, że coś jest nie tak
Kiedy wypełniam jakiś formularz i mam zaznaczyć płeć, to czuję się dziwnie, muszę się zastanowić co mam wpisać. Dla świętego spokoju zaznaczam "K" (tak mam w dokumentach), ale czuję jakiś wewnętrzny opór, kiedy to robię.

Kiedyś w dzieciństwie czytałem o osobach trans, widziałem też w telewizji programy na ten temat i wtedy czułem: ja też tak mam, jak oni. Ta tematyka była mi bliska.

Wiele razy pojawiało się u mnie pytanie: "kim jestem?" To powracało ciągle jak bumerang.

Podczas jednego z takich rozmyślań doszedłem do wniosku, że na 100% interesują mnie mężczyźni i że nie jest to wywołane przez próbę dostosowania się do społeczeństwa. Pamiętam, że będąc małym dzieckiem niektórzy mężczyźni (prawdziwi jak i w filmach) podobali mi się
tak inaczej, wywoływali uczucie, którego nie potrafiłem nazwać. Wtedy nie potrafiłem tego zinterpretować w tych kategoriach, bo jako dziecko nie myślałem o sobie, że mogę się w kimś zakochać. Skoro takie zainteresowania mężczyznami było u mnie już od wczesnego dzieciństwa, to raczej jest to prawdziwe, moje, a nie zasugerowane przez innych. Więc kiedy zastanawiałem się czy jestem mężczyzną w kobiecym ciele doszedłem do wniosku, że jestem jednak kobietą skoro pociągają mnie mężczyźni, a kobiety ani trochę. Gdybym był naprawdę mężczyzną, to byłbym gejem. Trans i homo? - to chyba nie jest możliwe myślałem. Po tych rozmyślaniach odpuściłem temat na pewien czas.

Podczas kolejnego z moich rozważań doszedłem do wniosku, że jestem jednak kobietą, bo przeczytałem książki Jane Austin ("Duma i uprzedzenie", "Rozważna i romantyczna"). Przecież prawdziwy mężczyzna nie może tego czytać. Ta refleksja znów zamknęła temat na pewien czas.

Szukałem jakiegoś namacalnego dowodu na to kim jestem.

Przełom
Odkąd urodziłem dzieci mój stan psychiczny się pogarszał. To uwięzienie w roli kobiety, matki, to usiłowanie bycia jak potrzeba, sprawiało, że czułem kamień na sercu, że cały czas coś mnie przygniata. Czułem się jak zwłoki targane falami morza. Ciągłe przygnębienie, poczucie beznadziei. Pojawiały się myśli samobójcze, ale nie mogłem tego zrobić ze względu ma rodzinę. Przez ostatnie miesiące moim marzeniem było zasnąć i już się nie obudzić.

Pewnego dnia w mojej głowie pojawiło się "I want it all" i powoli coś zaczęło kiełkować.
Jeszcze tydzień temu szukałem sposobów jak się bezboleśnie zabić, ale żeby nie wyglądało to na samobójstwo.
Aż tu nagle olśnienie: pomyślałem o sobie jako o mężczyźnie. No dobra, ale skoro jestem mężczyzną i pociągają mnie inni mężczyźni, to jestem gejem. To chyba niemożliwe. Sprawdzę, co mówi o tym wujek Google. To jednak możliwe. To spróbujmy sobie wyobrazić, że jestem mężczyzną (szerokie barki, klata, penis) i jestem w łóżku z mężczyzną... Czy będzie to "o fuuj..!"? Nie, nie jest. Zamiast tego ogarnia mnie uczucie spokoju, rozluźnienia. Jestem u siebie.
Kiedy pomyślałem o sobie, że jestem mężczyzną w ciele kobiety nagle cała układanka zaczęła się układać.
Nie mam koleżanek nie dlatego, że jestem odludkiem, tylko dlatego, że przyjaźnie z kobietami nie wydają mi się interesujące. Mama chciała, żebym miał koleżanki, a ja nie umiałem się do tego przymusić. Nie "nie dbam o siebie" tylko po prostu wcale nie podobają mi się takie ubrania, tipsy, robienie damskich fryzur itd. Nie mam zaburzeń libido, po prostu nie lubię roli kobiety w łóżku i nie lubię mojego kobiecego ciała.

Od kiedy widzę to wszystko z tej perspektywy, pojawiła się u mnie chęć do życia.
Przez te wszystkie lata ciągle w głowie słyszałem "co ludzie powiedzą lub pomyślą", " czy mama będzie zadowolona?".
To ciągłe udawanie, zakładanie maski, tak mnie męczyło. Ta potrzeba zadowalania wszystkich była jak wielki kamień leżący na sercu.

Trochę dziwnie się z tym czuję. Nie chce mi się w to wierzyć. Nadal mam pewne wątpliwości. Czy to możliwe, czy tylko mi się wydaje? Z jednej strony te wszystkie symptomy, jak mogłem tego nie widzieć? A może to tylko jakaś próba ucieczki od życia "kury domowej"? Czy są ludzie tacy jak ja? Czy można tyle lat żyć i dopiero teraz odkryć siebie? Zacząłem szukać w Internecie i trafiłem tutaj.

Czego oczekuję?
Chcę poznać Wasze historie. Chcę poznać ludzi, którzy mnie zrozumieją. Chcę podzielić się moją historią. Trochę rozmawiam o tym z mężem, tak ogólnie, ale anonimowo jakoś łatwiej napisać nawet najbardziej intymne rzeczy.

To chyba na tyle.
Dziękuję Ci Freddie. Teraz czuję się lepiej. Swoją drogą ciekawa jest podświadomość, co mózg robi sobie tam w środku.
Dobranoc.

PS. mam nadzieję, że moje wyznania nie są zbyt ekshibicjonistyczne i z góry przepraszam za ewentualne niedociągnięcia w interpunkcji.

Dodałam do użytkowników. /Freja

[Leesh]

Bardzo szczere wyznanie, zostawia mnie z szeregiem uczuć. I współczuję tego, co przeszedłeś, i cieszę się, że znalazłeś siebie, i życzę Ci wszystkiego najlepszego w Twoim życiu. A przede wszystkim witaj na forum

[GhostDegu86]

Hej,
Witam rówieśnika! Kojarzę kilka przypadków transfacetów, którzy przeszli przez rolę "żony i matki" i udało im się przejść tranzycję z powodzeniem. A trans homo/bi, to już od dłuższego czasu nie dziwi nikogo wśród osób minimalnie zorientowanych w sprawie.

Sam miałem całkiem inną drogę. Chyba nie byłem aż tak typowo chłopakowaty za dzieciaka. Bardziej mieszałem te upodobania i sposoby ekspresji, eksperymentowałem w tę i we wtę. Przynajmniej jak długo nikt nie próbował wywierać na mnie presji typu "jesteś dziewczynką, więc...". Wtedy był konkretny opór. Bo też nie miałem jakiejś silnej potrzeby bycia akceptowanym. Już jako dzieciak wiedziałem, że nie jestem płci żeńskiej. Jako nastolatek potrafiłem już jasno o tym mówić (i o tym, że nigdy nie będę "żoną-i-matką"), ale ogarnięcie, że jestem facetem... to już mi zajęło kolejne lata. Po drodze zaliczyłem kryzys psychiczny dość poważny i wypadnięcie z życia społecznego. Po 20-tce dopiero jasno się określiłem. Najpierw była tranzycja społeczna, potem dopiero medyczna. (Ma ta kolejność swoje plusy i minusy.)
Przed tranzycją nie wyobrażałem sobie żadnej relacji seksualnej / związkowej... Pierwsze doświadczenia miałem po 30-tce, mając już większość tego procesu za sobą...
Orientacja: ewoluowała sobie od niby-hetero do bi z mocnym odchyłem w homo... Żeby załapać, że podobają mi się faceci, musiałem pojąć, że sam nim jestem.
A i temat alkoholizmu i problemów psychicznych w rodzinie też przerabiałem... I w tej rodzinie też były osoby, ze skłonnością do szukania akceptacji za wszelką cenę, co się słabo skończyło dla niektórych

[Freddie86]

Dzięki za Wasze odpowiedzi.
Moje rozważania trans-homo były jeszcze z czasów przed Internetem i nie miałem kogo spytać. W szkole nic na ten temat nie było
Widzę, że rzeczywiście dzieciństwo ma duży wpływ.

[wendigo]

Cześć łączy nas wiek, zamiłowanie do Freddiego i:

[Denver]

Witaj na forum Freddie86.

[dorota745!]

Czytając to co napisałeś, miałam nieodparte wrażenie, że to jest cała prawda o mnie. Z tą różnicą, że jestem kobietą w męskim ciele. Mam natomiast zonę i dwoje dzieci. Jestem bardzo ciekawa tego, jak rozmawiasz o tym z mężem.

[WojtekM]

Cześć, Freddie86.

Też mógłbym podpisać się pod wieloma zdaniami.

[southener]

Odczucia osob transeksualnych sa bardzo do siebie podobne, wiec nic dziwnego ze gdy czytamy o czyichs przezyciach to widzimy w tym wszystkim siebie. Ja tez podobnie sie czulem w dziecinstwie, tak samo jak ty cieszylem sie gdy dostalem jakis meski ciuch po starszym kuzynie, pamietam jak bardzo chcialem zalozyc jakas koszule do szkoly, ale sie powstrzymywalem bo co ludzie powiedza. Tak samo jak Ty nie wyobrazalem sobie kolegowania sie z dziewczynami, zawsze trzymalem sie w szkole z chlopakami... itp. Tak samo do konca nie wiedzialem jak to ze mna jest przez to ze oprocz dziewczyn podobali mi sie rozniez mezczyzni. Na szczescie nigdy nie zrobilem tego bledu, zeby bedac fizycznie kobieta zwiazac sie z jakims facetem na stale, a to dzieki temu, ze przed tranzycja mysl o seksie z facetem obrzydzala mnie po prostu i nigdy tego nie sprobowalem nawet. Ciesze sie ze odnalazlem swoja droge dosyc szybko bo po 20-tce. Nigdy nie jest jednak za pozno, jestes mlody wiec wszystko nadal przed Toba. Sa ludzie zaczynajacy zdecydowanie pozniej. 2 lata temu spotkalem transa, ktory zaczynal po 50-tce, tak samo jak Ty mial meza i dziecko i dlatego zwlekal z tranzycja, czekal az syn zblizy sie do pelnoletnosci.

[Freddie86]

Wasze odpowiedzi dają mi sporo do myślenia.

[dorota745!]

"Tak sobie teraz myślę, że ten związek jest naprawdę dziwny. Tyle lat rzucałem takie uwagi... i nie było jakiejś reakcji. Teraz po moim olśnieniu, gdy powiedziałem, że chyba czuję się mężczyzną, też wysłuchał i tyle. On chyba jest ode mnie uzależniony."

To jakbyś pisał o mojej zonie. Rozpoczęłam tranzycję, ciągle chodzę to psychologa-seksuologa, rozwiązuje testy z setkami dziwnych pytań, wizyta u psychiatry i ona o tym wie, ale nie pyta o to. Po prostu przyjmuje to do wiadomości. Myślę, że tak jak Twój mąż boi się dotknąć ten temat bo czuje, że to tykająca bomba.

[Denver]

Myślę, że to normalne, że ludzie mają w życiu inne sprawy/problemy poza transpłciowością i że te sprawy absolutnie wymagają 100% uwagi, dlatego wiele osób nje wie od dziecka, nie robi tranzycji przez długi czas itp. Do tego złe relacje i wzorce w rodzinie mogą nie promować kontaktu z własnymi potrzebami, szkoda, że tak wiele osób w środowisku i tak wielu medyków o tym nie wie lub zapomina.

A Freddie Mercury był w dechę

[Freddie86]

[Freddie86]

Swoją drogę ciekawa jest świadomość i podświadomość.
To takie ciekawe, kiedy człowiek widzi, ale nie zdaje sobie sprawy, z tego co widzi. Podświadome procesy cały czas się toczą. To ciekawe uczucie, kiedy zbliżają się do świadomości...

Kuzynka męża też jest chyba trans.
Pamiętam, kiedy zobaczyłem ją na imprezie w sukience, umalowaną i poczułem wtedy rozczarowanie. Wtedy nie wiedziałem dlaczego. Tak samo, kiedy zafarbowała włosy, bardzo mnie to zdziwiło.
Co w tym dziwnego, że kobieta chodzi w sukience? Jednak mi podświadomie coś tu nie pasowało.
Tak samo, kiedy jej ojciec opowiadał o randce kuzynki z jakimś chłopakiem był dla mnie pewien zgrzyt, taka dziwna niby duma, coś wtedy nie pasowało. On to chyba też podświadomie podejrzewa, ale chciał się pocieszyć, zaprzeczyć, temu co przeczuwa. Kiedy jej ojciec mówił, że kuzynka nie malowała się do szkoły w dni, kiedy miała niemiecki (żeby makijaż jej się nie rozmazał, kiedy będzie płakać po lekcji), też czułem zgrzyt.
Kiedyś "rozmawiałyśmy" o Bon Jovi, jak fajnie wyglądali na scenie gdy byli młodzi, poczułem jakąś dziwną więź z kuzynką.
Jednak niektóre jej zachowania budziły mój niepokój i troskę, czy wszystko u niej OK.
Kiedyś powiedziała, że lubi się wyróżniać ubiorem. To uderzyło w moje wewnętrzne struny, ja też miałem czas, kiedy przesadnie starałem się być oryginalny.
Teraz wszystko nabiera dla mnie sensu, dla mojej podświadomości było to widoczne już od dawna. Kiedy kuzynka mówiła o Dawidzie Bowie, po raz kolejny poczułem z nią jakąś więź, czułem, jakby chciała mi coś powiedzieć lub chciała mnie wybadać.
Teraz przypomniało mi się, chociaż widzę to jak przez mgłę, ale parę lat temu kuzynka mówiła coś o swoim męskim imieniu. Nie zdziwiło mnie to wtedy ani trochę. To już wtedy było oczywiste dla mojej podświadomości, ale świadomość wyparła to wspomnienie.

W którymś z kryminałów Agaty Christie też była taka sytuacja, ktoś widział coś, ale nie zdawał sobie sprawy z tego, co tak naprawdę widzi.

Córka koleżanki mojej mamy też jest chyba trans. Ciągle marzyła o pracy w wojsku, wiele razy się starała, aż się dostała. W wojsku dostała schizofrenii. Teraz jest kierowcą tira. Widziałem ją raz (jeszcze przed chorobą). Miała krótkie włosy, brak makijażu i była taka męska w swoim zachowaniu. Czy życie w takim rozdwojeniu wywołało chorobę?

Przepraszam za kolejny tak długi post.
Pozdrawiam i z góry dziękuję.

[WojtekM]

[Leesh]

Właśnie, o ile się nie mylę, jeśli chcesz w Polsce przeprowadzić korektę płci, to będziesz najpierw musiał się rozwieść. Takie o prawo

[wendigo]

[Jaga]

Jesteś, tak przynajmniej ja myślę. Teraz pora by być człowiekiem.

Trudno będzie.

[Leesh]

[Freddie86]

Dziękuję Wam za słowa otuchy.

[światełkoPEACE]

Witaj, bardzo ciekawa historia i dzięki, że się tym dzielisz.
Gratuluję otworzenia się i w ogóle przyjścia na to forum bo to już znak, iż nie próbujesz uciekać od swojej natury, choć oczywiście zdaję sobie sprawę, że to może nie być łatwe. Życzę powodzenia i przesyłam moc pozytywnej energii <3

[jcmar]

Odkrycie siebie, czyli odkrycie, kim jesteśmy i czego pragniemy jest jak ponowne narodziny.
Uważam, że bycie transseksualnym i odkrycie tego w dorosłości uczyniło mnie kimś młodym duchem.
Przechodzę niejako okres dojrzewania po trzydziestce.
To jest nagroda pocieszenia dla osób, które zaczynają tranzycję dopiero w dorosłości.

[Freja]

Cześć

[Freja]

[wendigo]

[Freddie86]

[Freddie86]