[narzeczONA]

Jestem tu, bo nie wiem jak to się stało, ale mój chłopak ma żeńskie imię w papierach i od 30 lat wmawiają mu, że jest kobietą - a to przecież niemożliwe, bo ja jestem zwykłą dziewczyną a on jest najbardziej męskim facetem jakiego znam (wybaczcie panowie )

Tak poza tym, to miło mi Was poznać. Mam imię Ada i mam chłopaka, który jest na samym początku tej całej pokręconej ścieżki..

Dołączyłam do forum i przeczytałam wiele postów, żeby się przekonać, że to wszystko jest możliwe... Na ten moment jestem przerażona. Może ktoś tak w ramach pocieszenia chciałby się podzielić historią z happy endem?

U nas sprawa wygląda tak, że na razie tylko przeglądamy internet w poszukiwaniu informacji od czego zacząć. On się zbiera do rozmowy z rodziną, wiem, że tego boi się najbardziej. A ja chciałabym mu pomóc, ale nie do końca wiem jak, tak żeby mu dodać odwagi a jednocześnie nie wywierać presji. Co Wy myśleliście na początku drogi do zmiany płci? Zaczęliście od rodziny czy od lekarza? I najważniejsze pytanie dla mnie (głównie do panów): czego oczekiwalibyście od swojej dziewczyny w takiej sytuacji? Chyba za dużo pytań jak na początek

Dodałam do użytkowników. /Freja

[OneLotusPetal]

Niczego bym nie oczekiwał od ciebie jako dziewczyny. To, że go wspierasz i chcesz mu pomóc, jest najlepsza rzeczą, jaka mogłas dla niego zrobić.

No siemaneczko.

Niczego bym nie oczekiwał od ciebie jako dziewczyny. To, że go wspierasz i chcesz mu pomóc, jest najlepsza rzeczą, jaka mogłas dla niego zrobić.

No siemaneczko.

[WojtekM]

[wendigo]

Cześć

[Armand]

narzeczONA, naprawdę to, że jesteś i go wspierasz jest najważniejsze i właściwie nic innego takiej osobie nie trzeba.

Pamiętaj tylko, że nie możesz zapominać o sobie. Nie skupiaj się tylko na tym co przeżywa i przechodzi Twój partner, bo może się okazać, że to jest zbyt wielkie i zupełnie niepotrzebne obciążenie psychiczne. Bądź także dla siebie.