[mohitojeon]

Jedno słowo – wariuję.

Postaram się tę wypowiedź skrócić jak najbardziej umiem, coby nie stworzyć pięciogodzinnego wywodu, ale nic nie obiecuję.

Nie przypominam sobie bym w dzieciństwie miał jakieś akcje w rodzaju "chcę być chłopcem". Miałem lalki, miałem samochody. Mama mnie ubierała zarówno w sukienki jak i spodnie. Włosy tak mniej więcej do ramion. Nic specjalnego. Pamiętam, że moje ulubione zabawki to były figurki zwierzątek i wszelkie domki, dodatki do nich, nie lubiłem zbytnio Barbie ani innych takich, z laleczek to jedynie Playmobil albo Polly Pocket. Lego też bardzo mi się podobało.

Moje problemy z tożsamością płciową zaczęły się mniej więcej w wieku 11-12 lat. Miałem w tym czasie grupkę koleżanek, 3 dziewczyny i... ja. Jedna z nich była moją "dziewczyną". Dziecinada zupełna oczywiście, ale to jej powiedziałem, że nie do końca wiem kim jestem i czuję się dobrze gdy zwraca się do mnie jak do chłopaka. (miałem swego czasu ksywę, która była imieniem męskiej postaci z anime i one się tak wszystkie do mnie zwracały – tak się jakoś przyjęło). 13-14 lat i przestaliśmy tego używać. "Wyrośliśmy" z pseudonimów, a wraz z tym skończyło się używanie męskich zaimków wobec mnie. Nie zwróciłem na to większej uwagi, ale czułem, że lepiej mi było, gdy występowały.

Cofnijmy się trochę. Antek lat 12. Zaczynają się poważniejsze problemy. Depresja, która trwa do dziś. Autoagresja, która raz po raz powraca. Zaczynam nienawidzić swojego kobiecego ciała, które zaczęło mocno się rozwijać. Biust mam naprawdę niemały i doprowadza mnie to do szału, bo nawet bindery nie są w stanie go ukryć. Po prostu widać, że pod koszulką mam spłaszczone, wielkie cycki. Fuj. Jestem również posiadaczem szerokich, krągłych bioder i sporych ud. Po prostu jakaś tragedia. Paradoksalnie, z czego się bardzo cieszę – barki mam raczej szerokie, "męskie", tak samo dłonie (całkiem duże) i ramiona (nawet umięśnione). Nie zmienia to jednak faktu, że ogólnie wyglądam okropnie kobieco. No i do tego dochodzą długie, ładne, zadbane blond włosy. Mówię mamie, że chcę je ściąć – kategorycznie zabrania.

Obecnie mam 15 lat. Właśnie przekroczyłem próg liceum, poznałem nową klasę i profesorów. Odnalazłem już gabinety psychologów i rozważam wybranie się tam z moim problemem, ale zawsze jest ryzyko, że są anty LGBT. Niemniej, spróbuję.

Obecny problem wygląda następująco: Mój wygląd nie uległ zmianie. Sytuacja z rodzicami kiepska. Mieszkam z matką. Ojciec raczej przeciwny LGBT, trans mężczyzna to dla niego pewnie szalona lesbijka w męskich gaciach. Matka nadal jest przeciwna ścinaniu włosów, a więc dopóki nie wyjdę z szafy, to mogę pomarzyć. W sukienki też bardzo lubi mnie wciskać, ale się mocno stawiam. Czuję się strasznie w swoim ciele. Mam dziewczynę, ona jako jedyna wie o tym wszystkim, mówi do mnie per Antoni i zupełnie jej to nie przeszkadza, przeciwnie – dostaję od niej sporo wsparcia. Na co dzień niestety używam kobiecych zaimków i nikomu nawet by do głowy nie przyszło, że jestem choćby nb, a co dopiero tg. Wiem, że czuję się lepiej jako chłopak, ale gdy pojawia się dzień w którym się nie-nienawidzę aż tak bardzo i nie zwracam uwagi na włosy, sukienki i inne pierdoły, to cała moja pewność ulatuje jak powietrze z przebitego balonika. I już nie wiem co mam ze sobą zrobić, gdy raz chcę śpiewać basem i mieć zarost, a na następny dzień wkładam spódnicę, ustawiam się w sopranie i jest w sumie ok. (myślę, że warto jednak zaznaczyć, iż dominuje ta pierwsza wersja)

Od dawna myślę o tym, by porozmawiać z moją matką. Ona raczej ma pozytywne podejście do LGB, ale nie wiem czy do T. Żeby było zabawniej – to psycholog. Szkoda tylko, że w kwestiach które dotyczą mnie jej cała wiedza jak gdyby nagle zanika i zachowuje się idiotycznie, a jedyne dobre racje, to te jej. No, nieważne, w każdym razie – bardzo się tego obawiam i nie wiem, czy to dobry pomysł.

Jak u was jest/było? To przejściowe? Jestem po prostu ciekaw, co o tym sądzicie.

[Freja]

Nie wiem, co ci napisać, bo od twoich obecnych doświadczeń dzieli mnie kawał życia.

Może tak: staraj się być sobą o ile to tylko możliwe

[wendigo]

[mohitojeon]

wendigo, Chyba przywykłem już trochę do dyforycznych uczuć i staram się sobie wmówić, że mogę tak żyć. Może to przez to, że na co dzień nie mam jak nawet spróbować żyć, tak jakbym naprawdę chciał. Niestety, mam to do siebie, że jeśli coś mnie boli, to sam przed sobą staram się to tłumić, tępić i udaję, że tego nie ma, z nadzieją, że przejdzie. Ale pewnie masz rację, jakkolwiek bym tego nie wypierał Dzięki za odpowiedź, w każdym razie!

[martyna_osw]

[Ada75]

[wendigo]