Ogłoszenie 
UWAGA: strona
wolne-forum-transowe.pl
NIE ma nic wspólnego z niniejszym forum


NIE należy podawać tam swoich danych logowania ze strony:
transpomoc.pl

Poprzedni temat «» Następny temat
Kim jestem ,niby wiem chyba ale się zapytam
Autor Wiadomość
Pola
użytkownik
Wolność.


Tożsamość płciowa: k
Kim jesteś: ts
Preferowany zaimek: ona
Punktów: 1
Posty: 12
Skąd: Pomorze
Wysłany: 2019-06-17, 20:23   Kim jestem ,niby wiem chyba ale się zapytam

Witajcie


Czytam wasze forum od dłuższego czasu , analizując historie innych osób szukam odpowiedzi na właśnie ,swoje pytania kim ja tak naprawdę jestem takie pytania , często się tu pojawiają. Biologicznie jestem mężczyzną lecz pod wpływem terapii z moją terapeutka pojawiły się we mnie wątpliwości które były we mnie od dziecka, moje rozmowy z nią moją terapeutką po prostu skłoniły mnie do refleksji nad sobą analizy siebie od okresu kiedy bez cienia wątpliwości mogę coś potwierdzić czy też wykluczyć. Z racji tego że wychowałam się w rodzinie zastępczej i nie znam swojej matki biologicznej i nic w tym temacie nie wiem. Adoptowana byłem kiedy miałam 1 miesiąc co było wcześniej ze mną po urodzeniu nikt tego nie wie.
Obecnie mam 40 lat. Od dziecka miałam problemy rozwojowe płaskostopie i inne .Według mojej oceny jak na chłopca to w naturalny sposób miałem już w wieku 5,6 lat z tego co pamiętam, dość duże piersi A grubaskiem nie byłam.Prawdopodobnie moja masa urodzeniowa była niska bo jestem drobnej kości ogólnie ,moja naturalna postura zawsze była delikatna tak samo jak moja skóra podatna na różnego rodzaju odparzenia przy pracach typowo męskich.
Do tego jeszcze dochodzi moja nieprawidłowa budowa z tego powodu nie poszłam do wojska. coś jakby wada postawy, ujawniająca się tym że mam i miałem zawsze odstający tyłek tak jakby było przesunięcie miednicy do przodu,moje nogi ,również też zawsze wydawały mi się kobiece tak to widziałam od dziecka i tak o nich myślę do dziś. Jako dziecko przed skończeniem 1 roku życia byłam operowana z powodu przepukliny jądrowej później wiem ,że miałam jakieś problemy z jądrami z ich prawidłowym rozmieszczeniem w mosznie po prostu mi uciekały chyba w taki sposób jak przy Tuckingu. A czy z czymś to było związane tego nie wiem. Być może moja płeć nie była do końca jasna to są tylko moje przypuszczenia założenia i teorie. Ponieważ szukam odpowiedzi na swoje pytanie. Żadnej dokumentacji w tych sprawach ,nie posiadam także nie mogę tego sprawdzić .Mieszkam na Pomorzu a urodziłam się na dolnym Śląsku i to wszystko miało miejsce w tamtejszych szpitalach 40 lat temu. Wydaje mi się, używam to tego słowa ponieważ nigdy pewności mieć nie będę ale takie są moje odczucia że kiedy tylko pojawiła się u mnie świadomość swojego ciała to miałem problemy z akceptacją tego co mam między nogami nie chciałam tego wiem, jak pytałem mojej matki adopcyjnej co to jest po co mi to .To odpowiadała mi że to do robienia siku.Miałam też problem przez długi czas aby nauczyć się sikać stoją na , bo od razu siadała na muszlę klozetową, po prostu tak było mi wygodniej taki miałam odruch , zmieniło się chyba to dopiero kiedy poszłam do szkoły ,kiedy chłopcy z klasy zauważyli to u mnie i zostałam wyśmiana, wtedy to też ze strachu przed jakimś upokorzeniem stawałam się na siłę kimś z kim w ogóle się nie utożsamia Uczyłam się swojej roli męskiej. Być może, też rodzicom mówiłam że chcę być dziewczynką że chce ubierać się jak dziewczynka lecz rodzice skutecznie mi to wybili z głowy. Zresztą matka sama mi ubierała i to dość długo, czesała mnie na chłopaka, a ja miałam jako dziecko bardzo gęste kręcone włosy które matkami ścinała i na siłę prostowała. Dopiero w klasie szkoły podstawowej sama przejęłam kontrolę nad swoim zewnętrznym wyglądem nad swoją fryzurą i ubiorem i oczywiście ubierałam się jak chłopak, niestety moje włosy już były proste więc fryzury były też męskie, były to lata 80 więc świadomości o istnieniu transseksualizmu w ogóle nie miałam zresztą wszystkie tematy związane z seksualnością w moim domu były tabu. Według mojej analizy siebie to nad opiekuńczość matki i stałe z nią przebywanie też zrobiły swoje .także miałam problem z pójściem do zerówki bo bałam się zostać z dziećmi w klasie bez mamy, To wpłynęło znacząco na rozwój u mnie już we wczesnym wieku dziecięcym transwestytyzmu
Tylko że to, wszystko jak pamiętam było ukierunkowane myślami pragnieniem aby poczuć się jak kobieta przez zakładanie matki rzeczy które tak na mnie nie pasowały bo matka od zawsze była osobą dość że znaczną nadwagą. Były to rajstopy ( majtki też były ogromne za duże na mnie ) i to że jestem osobą kreatywną różnego rodzaju spódniczki które robiłam sobie ze swoich koszulek i wszystkiego co do tego się nadawało takie były początki, jako dziecko zakładane miałam rajstopki takie dziecięce co bardzo mi odpowiadało ,długo w nich chodziłam i to też szkoła wpłynęła na to że ,odrzuciłam to, wstydziłam się tego. Na domiar złego w szkole podstawowej miałam problemy z nauką Z tego względu że nie poszłam do przedszkola oraz problemy adaptacyjne do grupy rówieśniczej powodowały U mnie już wtedy napięcie nerwowe, do którego oliwy do ognia dolewali moi rodzice adopcyjni wmawiając mi że jestem głupia że jestem debilką i wymagali abym się wzięła za naukę kiedy ja bardzo chciałam ,ale nigdy nie byłam doceniana i nigdy nie czułam się kochana przez tych moich przybranych rodziców. Przez co teraz mam dalsze problemy w życiu,nie mam przyjaciół nie mam nikogo jestem całkowicie sama mieszkam z matką która już sama potrzebuję pomocy ojciec nas zostawił kiedy miałam 17 lat Chodź nigdy nie był dla mnie ojcem takim jakim potrzebowałam nie czułam z nim tej bliskości emocjonalnej.Może trochę się pogubiłam w tym wszystkim bo jest tego dużo ale od najmłodszych lat był już u mnie transwestytyzm później poszło to w transwestytyzm fetyszystyczny ,jako reakcja na stres rozładowywany poprzez masturbacje, jeśli chodzi o samą formę samozaspokajanie się to jakby naturalne dla mnie było robienie to przez zaciskanie ud to było pierwsze co odkryłam i robiłam to bardzo długo dopiero wieku 9, 10 lat
Sama odkryłam męski sposób masturbacji. Ale nadal wolałam masturbacja przez zaciskanie ud Było to dla mnie bardziej naturalne ale jednakże sprawiało mi trochę bólu bo przy częstych tego typu praktykach miałam ból w pachwinie po przebytej operacji przepukliny jądrowej blizna wtedy była jeszcze świeża kilkuletnia. Do dzisiaj często odczuwam ból w tym miejscu. W wieku nastoletnim już miałam problemy w relacjach z rówieśnikami nie byłam lubiana w klasie ani przez dziewczyny ani przez chłopaków byłam bardzo zamknięta w sobie, poraniona w poczuciu osamotnienia i odizolowania z chęcią bycia i należenia do jakiejś grupy jako chłopiec, który nie rozumiał tego,że nie jest nim do końca. Moja rodzina jest katolicka tzn znaczy ojciec i matka Ja też zostałam tak bardzo w tym wychowana także masturbacja i to przebieranie się było dla mnie powodem do tego ze starałam się walczyć sama ze sobą zwalczając tylko skutek a nie przyczynę bo wtedy niczego nie rozumiałam piszę tutaj już o wieku od okresu 10 lat w górę niestety nie przynosiło to rezultatów A było tylko wielkim cierpieniem, w dalszym moim rozwoju ten transwestyty fetyszystyczny rozwijał się jeszcze bardziej było to tak jak w wersji podręcznikowej opisujących ten rodzaj transwestytyzmu wszystko od a do z jednak że było we mnie pragnienie aby zostać w tym przebraniu jak najdłużej starałam się to robić bo sprawiało mi to radość komfort psychiczny.niestety robiąc to odczuwam duże napięcie bo zawsze było to robione pod nieobecność rodziców którzy nieraz z różnych wyjść wracali wcześniej ale jakoś sobie z tym radziłam, szłam do toalety i przebieram się a później w napięciu czekając tylko na okazję odkładałam na przykład rajstopy mamy na miejsce co i tak było wszystko chaotyczne bo mama się w tym wszystkim po łapała ale rozmowy na ten temat nigdy nie było. Tak więc chyba nigdy nie zostałam przyłapana w jakimś przebraniu zawsze jakoś się z tego wywinęłam i wytłumaczyłam robiąc to wszystko w wielkim strachu i obciążeniu psychicznym, zawsze bałam się nakrycia i obiecywałem sobie że już więcej nigdy tego nie zrobię
Aż do następnego razu który przynosił mi ulgę. Rozwinęło się to do tego stopnia że z wiekiem nastoletnim chciałam więcej i więcej chciałem być i czuć się kobietą w pełni chociaż tylko przez te przebieranie, bo nie wiedziałam nie miałam świadomości że można to osiągną tak aby być nią fizycznie w spójności że samą sobą. I tak zostało mi do dzisiaj te przebieranki ale już bez podniecenia tym. Były okresy kiedy tego nie robiłam, były też okresy kiedy było to naprawdę wzmożone, ale zawsze towarzyszyły mi myśli pojawiające się co jakiś czas że chciała być kobietą że coś mi w tym wszystkim nie pasuje Że jestem zbyt wrażliwa emocjonalna i nie pasuje do stereotypowego postrzegania mężczyzny.zresztą w towarzystwie mężczyzn nie czuję się dobrze nie łapie tych klimatów nigdy tego nie łapałam. Brzydzę się seksistowskim i rozmowami i traktowaniem kobiety jak przedmiot jaka by była tylko samym ciałem i niczym więcej rzeczą którą można wykorzystać i porzucić kiedy już się nie podoba. Tak mam do dzisiaj wolę przebywać z kobietami a obecnie jedyną osobą jaką z jaką przebywam oprócz matki jest moja terapeutka 54 letnia kobieta w której na początku terapii mogę powiedzieć nawet że się zauroczyłam. Zresztą tak reaguje na ludzi którzy są mi jakoś tak przyjaźni przychylni kiedy widzę szczerość to reaguje uczuciowo jakoś tak jest ,że potrafię to zauważyć wyczuć .Słyszałam już nieraz że mam bardzo dużą intuicję.Ja bardzo przepraszam że wszystko jest takie chaotyczne ale ja naprawdę jestem w ogromnym chaosie Jestem w depresji przez 4 lata przez niezrozumieniem nie przez osoby które niby miały mi pomóc mój stan bardzo się pogorszył czuję się całkowicie bezradna i nie wierzę już w nic. Byłam tylko w jednym w związku z kobietą jako młoda dziewczyna jeszcze 21-letnia bardzo ją kocham i to było moje szczęście w nieszczęściu gdyż byłam chora na raka tarczycy Mam usuniętą tarczyca i węzły chłonne i od tego czasu problemy ze zdrowiem stany depresyjne. Jestem osobą całkowicie niezaradna i zależna od innych, nie pracuje ze względu na stan zdrowia bo oprócz problemów z emocjami mam też problemy z innymi schorzeniami fizycznymi. W sumie jestem osobą niepełnosprawną mam orzeczenie W ostatnim okresie mam problem ze wzrokiem choruje na stożek rogówki zaczynam bardzo słabo widzieć na oczy dzięki pomocy pseudo pomocy osób z organizacji państwowych i niezrozumienia mnie przegrałam sprawę w jednym z oczu jest już nie do uratowania jedynie przeszczep mi pomoże. Więc w życiu codziennym jestem zależna od pomocy innych a takiej nie mam i czekam już od roku na kobietę asystentkę która będzie pomagać mi w życiu codziennym. Wrócę teraz do istoty problemu od tego co odczuwam ,co odczuwał zawsze ale walczyłam z tym przez całe życie, z tym że nie czuję się tą osobą którą widzę w lustrze ,jako nastolatka zawsze bardzo dbam o siebie wszystko musiało być idealne w tym męskim wydaniu dużo czasu spędzają w łazience na czesaniu włosów układaniu ich wszystko musiało być idealnie doskonałe wszystko czyste i idealnie dopasowane do stylu w jakim chciałam się ubrać jako mężczyzna. Zawsze byłam estetyką lecz niestety to co jest przeznaczone dla mężczyzn bardzo mnie ograniczało, i nigdy nie nosiłam w okresie dorastania i późniejszym żadnych elementów tylko bieliznę to na pewno damskiej garderoby A no i rajstopy jeszcze noszę w okresie wiosenno zimowym zawsze i to dawno ze 20 parę lat,że względów praktycznych i dlatego że po prostu lubię, czuję jakby to było dla mnie naturalne. Bo na więcej pozwolić sobie nie mogę bo po prostu się boję odbioru mnie przez społeczeństwo a opinią innych na mój temat jest dla mnie bardzo ważna,zresztą zawsze czułam się odrzucona przez wszystkich i zawsze niezrozumiana taka samotna w środku z marzeniami o miłości o uczuciu o posiadaniu kogoś kto będzie mnie kochał i rozumiał kto da mi miłość której nie miałam w domu. Jako dodatki do ubioru dodawałam sobie nieraz różne bransoletki i tego typu dodatki łańcuszki na rękę a także biżuterię na palce bo kiedy już tego spróbowałam bardzo dobrze się z tym czułam i tak robię do dzisiaj źle się czuję bez tego. Ale dla mnie to wszystko za mało chciałabym wyjść na ulicę jako kobieta poczuć to wszystko nie ukrywać tego być może odkryć prawdę o sobie chociaż wydaje mi się że ta prawda już została odkryta. Ale jest we mnie takie marzenie i pragnienie.
Chciałabym się zacząć malować i ubierać jak kobieta dzięki terapii przygotowuję się do tego jednakże moja terapeutka wyhamowuje mnie mówi mi żebym robiła to stopniowo włączała do sposobu ubierania jakieś dodatki. Od dziecka fascynuje się paznokciami takimi zadbanymi od niedawna przestałam właśnie je obryzać i ku mojemu zdziwieniu to co mnie do tego zmotywowało to to żeby mieć piękne długie paznokcie które później będę mogła malować i przyozdabiała .Zwalczylam to nieświadomie co robiłam od dziecka bo pomyślałam o tym jako ja kobieta. Bardzo mnie to uspokaja pochłania mnie całą ,i wtedy wszystko nie ma znaczenia wszystkie moje problemy to że jestem chora fizycznie że nie mam nikogo przestaje być ważny mimo tego że słabo widzę staram się sobie z tym radzići czerpać przyjemność i zadowolenie że zrobiłam te paznokcie tak jak umiałam tylko co z tego jak nie mogę tak wyjść nigdzie na nawet przy matce którą już uświadomiłam o wszystkim mam z tym problem ale raz już spróbowałam przez 3 dni miałem fajny czerwony kolorek i naprawdę z żalem musiałam to zmyć bo bardzo się na tym napracowałam.Dlaczego wszystko jest tak poryte przypisane do jednej płci że facet nie może założyć spódnicy rajstop nie może chodzić na szpilkach czy w innym pięknym obuwiu nie może leki nosić lekkich letnich sukienek nie może się malować tylko ciągle ubierać się szaro buro bo inaczej uznają go za homo w najlepszym wypadku. Nawet jak ma ogolone nogi czy ręce spotkałam się z takimi opiniami ale umiałam sobie z tym poradzić bo przez bardzo długi okres prawie 20 lat ćwiczyłam na siłowni lubiałam rozbudowywać swoje ciało dzisiaj bardzo tego żałuję bo jest to dla mnie bardzo duży problem niestety zarysy mięśni zostały i cała postura już jest naprawdę męska przy drobnej kości osiągnęłam bardzo wiele od czterech lat nie ćwiczę z powodów zdrowotnych dzisiaj mam problemy ze stawami głównie z kolanami bo moja budowa nie była przystosowana do takich obciążeń chociaż nie były one duże ćwicząc miałam miałem siłę taką normalną jak ma każdy facet który nie ćwiczy ale i tak bardzo się z tego cieszyłam a teraz żałuję tego co sobie zrobiła bardzo się po krzywdziłam
Masa mięśniowa spadła z nóg a niestety to co został rozbudowane,nie zginie mam szerokie barki i mimo tego że nie ćwiczę do dziś widoczne mięśnie grzbietu które kiedyś były dla mnie bardzo ważne bo byłam chuda wątła myślałem że wyglądając męsko zdobędę dziewczynę i przez to wszystko też chciałam się lepiej czuć, czuć się dowartościowana czuć się podziwiana i doceniona lecz niestety to mi nic nie dało dalej jestem sama schorowana i tak naprawdę już bez chęci do życia. Płacze pisząc to wszystko bardzo to przeżywam,odkąd pod wpływem terapii uświadomiłam sobie to wszystko o co tu tak naprawdę chodzi tu, chodzi o moją czystą świadomość bycia sobą a nie tym kim wszyscy chcieli abym była i taką się stawałam męską karykaturą kobiety która nigdy nim nie będzie chociaż fizycznie wyglądał jak typowy facet mam 162 cm wzrostu Lecz moja stopa jest wąska i nie jedna kobieta by chciała taką mieć bo łatwo ją zmieścić w szpilki. Od jakiegoś czasu Z braku rozmiarów obuwia dla mnie kupuję damskie buty sportowe bo po prostu bardziej mi się podobają i nie widzę w tym żadnej różnicy jest to dla mnie bardziej wygodne bo mam wąską stopę i ta stopa nie lata w tych butach na boki.:)) Wszystko jest idealnie dopasowane tak samo idę w stronę kupowania damskich spodni tak aby to było jakby uniseks, nienawidzę męskich spodni tego że mi coś odstaje na rozporku ten nadmiar materiału wygląda jakby miała cały czas wzwód a tak nie jest. Jako dziecko już wtedy starałem się chować to coś wkładając to coś między uda tak aby wyglądało że tego nie ma. Wtedy odczuwam dużą ulgę bo widziałam coś zupełnie innego coś jakby było czymś czego nigdy nie miałam narządów rozrodczych kobiety tego co jest wizualnie widoczne jak patrzy się na kobietę bez tego całego zbędnego balastu który ma każdy facet. I to był zawsze u mnie odruch przy zakładaniu bielizny Zawsze starałam się to coś układać tak aby być bardziej płaska uspokajało mnie to bardzo nawet chodząc w męskich spodniach i w męskiej bieliźnie musiałam to robić bo po prostu to wszystko co tam się znajduje pomiędzy moimi nogami zawsze w jakiś sposób mi przeszkadzało. Choć życie jest życiem były okresy kiedy nie myślałam o tym walczyłam z tymi odczuciami ale jednak chęć przebierania się zawsze u mnie była bardzo silna i tak jest do dziś z tym że nie chcę się z tym już ukrywać chcę w końcu być sobą we wspòjności że sama sobą
Psychicznie i biologicznie, Ale wiem że to niemożliwe zawsze bałam się różnych zabiegów chirurgicznych z trudem przeżyłam operację usunięcia tarczycy gdyby nie moja dziewczyna prawdopodobnie już by nie żyła a co dopiero mówić o operacji zmiany płci gdzie może nastąpić tyle komplikacji A po drugie już jestem za stara na takie zmiany nie wiadomo też czy ze względów zdrowotnych mogłabym przejść taką operację Jestem kompletnie rozbita ale jednak jest we mnie nadzieja wbrew wszystkiemu że może w jakiejś małej części kiedyś przy kimś będę mógł mogła być sobą i nikt nie będzie się ze mnie śmiał Że jestem transwestytą czy kimś podobnym po prostu zrozumie to że jest to bardzo głęboka potrzeba bycia choć w ułamku sobą. . Ja wiem są pary które jakoś tak żyją widziałam to w telewizji jest to związek normalnej kobiety i takiego mężczyzny w którym też jest kobieta i ta kobieta ma w nim przyjaciółkę razem chodzą na zakupy pomagają sobie wybierać różne rzeczy chodzą do kosmetyczki po prostu są przyjaciółkami i jednocześnie żyją w związku są dla siebie ciałem i duszą są dla siebie całym światem.
Bardzo bym marzyła o takim związku abym nie musiała nic niczego przed nikim ukrywać. Ja wiem że ja to bardzo piszę chaotycznie ale jest we mnie tak wszystkiego wiele, że mogę gubić wątki i zaczynać i od nowa kontynuac je. Za to z serca was przepraszam że tak ciężko mnie czytać. Mam nadzieję jednak że mnie zrozumiecie
i pomożecie mi odpowiedzieć na to pytanie kim jestem choć odpowiedź wydaje mi się bardzo jasna jak dla mnie wszystko inne będzie dla mnie wielkim zaskoczeniem. Czyli jak bym szukała tutaj potwierdzenia.
gdybym mogła cofnąć czas gdybym wiedziała to wszystko o sobie co wiem teraz bez wahania poddałabym się operacji tylko musiałabym mieć kogoś kto by mnie wspierał kto by przeszedł ze mną ta trudną drogę, Moich opiekunów bym nie żałowała tej toksycznej chaty. Bo i tak nigdy mnie nie kochali nigdy tego nie czułam Ja bym ich nigdy nie odrzuciła zawsze mogliby na mnie liczyć I tak jest do tej pory jestem prawie na każde zawołanie ojca który też już ma problemy z sobą z racji wieku i liczy na mnie że będę kiedy będzie mnie potrzebował.Moja matka wie o mnie bo jej powiedziałam bardzo ciężko miło było mi się do tego przyznać. Dosyć miałam ukrywania wszystkiego tego że nie mogłam prać swoich rzeczy w sposób normalny że musiałam to ciągle ukrywać. To było bardzo uciążliwe przez wiele lat Na szczęście mam własną siłownię na której sama ćwiczyłam kiedys i w tej chwili mam swoją szafę w której mam dość sporo rzeczy które kupowałam sobie przez lata Abym tutaj chociaż przez tyle ile chcę być sobą ,mam tu tv z dekoderem toaletę.:) Być tą namiastką kobiety która jest we mnie. Moi znajomi których w moim życiu nie było wielu A były wśród nich też dziewczyny zawsze mówiły że jestem jakiś dziwny ale nie umiały tego w żaden sposób nazwać Po prostu chyba wyczuwamy we mnie coś czego nie rozumiały patrząc na moje zachowanie sposób myślenia Na moją emocjonalność i także moją niepewność siebie jako mężczyznę jako chłopaka To wszystko była jakby poza zewnętrzności. Jeśli mam rozmawiać z jakimś mężczyzną to też jakbym automatycznie przeskakiwała w ciągu kilku sekund jeśli mam czas na to, aby to zrobić inaczej się gubię ,wtedy staram się zachowywać jak mężczyzna co może wydawać się że jestem wtedy jakaś taka machowata , aby ukryć to że czuję dyskomfort w środku że nie czuję jakiejś tam rozmowy ale jednak mimo tego mówię coś co jest wbrew mnie mam już to bardzo wyuczone i opanowane jednak bardzo mnie to męczy i wyczerpuje czuję potem dyskomfort jakby zmęczenie psychiczne, miałam kolegę z którym ćwiczyłam razem na siłowni niestety osoba ta wiele razy mnie poraniła a była to jedyna osoba w moim życiu jedyna osoba znajoma w ciągu pięciu lat może więcej.
Z którą spędzałam dużo czasu, jako koledzy. Cierpliwie znosiłam jego towarzystwo przez wiele godzin kolega miał problemy alkoholowe a także problemy ze sobą dziś ma stwierdzone zaburzenie które nazywa się borderline a ja zawsze starałam się go zrozumieć i nawet mu pomóc kiedy on robił mi krzywdę nie będę pisała w jakiś sposób ale nie fizycznna , cierpiałam psychicznie emocjonalnie. Sam mi nawet powiedział że ja jestem wrażliwa jak kobieta że szybko się irytuje. Wszystkie uwagi kierowane do mnie pod kątem mojego wyglądu bardzo, zawsze przeżywała dlatego zawsze jako mężczyzna jako chłopak starałam się wyglądać jak najlepiej. Nigdy nie podobały mi się włosy na moim ciele uważałem że jest to zbędne zresztą mam taką skórę że wysusza mi się ona jeśli są j włosy na ciele.
Więc zaczęłam je golić najpierw na nogach choć było ich niewiele nie były takie gęste całe szczęście że nie jestem zarośnięta jak małpa tego już w ogóle bym nie przeżyła nie wiem co bym zrobiła jest to dla mnie niewyobrażalne w żaden sposób mieć na ciele jakieś gęste futro po co to wszystko komu ludzie już dawno zeszli z drzewa. Golac nogi czuje się komfortowo obecnie staramy się już je depilować aby nie robić tego często bo każdy włosek który odrasta powoduje u mnie dyskomfort Ja już mam tego dosyć ciągłego dbania o to aby ich nie było .
Pamiętam jako nastolatka jak tylko zaczęły rosnąć mi jakieś tam włosy na twarzy. od razu zaczęłam to golić. Zawsze starałam się to zgolić jak najbardziej gładko bo myślałam że tego się pozbędę lecz niestety przez golenie to stawało się jeszcze bardziej twardsze wyraźnie widoczne. Ja lubię mieć gładką twarz bo tak czuję się psychicznie lepiej. Był czas kiedy nosiłam taką krótką bròdke bo po prostu nie chciało mi się golić już całej twarzy jedynie te okropne wąsy ten zarost pod nosem goliłam. Zresztą nawet jako mężczyźnie broda mi zupełnie nie pasuje nie mam takich gęstych włosów na twarzy zresztą po jednej stronie rosną mi bardzo rzadkie więc to bardzo źle wygląda Mimo tego niedawno też starałam się zapuścić długą brodę taką męską bo to niby modne teraz, miałam tak chyba przez 3 miesiące ale niestety moja skóra pod spodem mimo częstego mycia i dbania o to robiła się czerwona Więc zgoliłam to bo w sumie miałam tego już dosyć. Ja tylko chciałam zobaczyć jak to jest w sumie jest to okropne odczucie czegoś takiego, można się do tego przyzwyczaić ale to nie dla mnie nigdy więcej żadnego zarostu Ja chyba pójdę na jakiś laser i pozbędą się tego raz na zawsze.Również z włosami na głowie mam problem po aktywnym jodzie związanym z leczeniem raka tarczycy Jestem łysa wyłysiałam ja bardzo kochałam swoje włosy takie jakie były ale bardzo szybko się przerzedziły nawet nie zauważyłam kiedy wyłysiałam to było w ciągu niecałego roku też było to dla mnie bardzo ciężkie przeżycie psychiczne emocjonalne musiałam stać się łysa takim łysym facetem
Bo noszenie dla mnie wianka na głowie z włosów gdzie na czubku nic nie ma i na czole jest czymś czego nigdy nie przyjmę nigdy nie zaakceptuje odrzuca mnie coś takiego u siebie nawet nie nie!!! ,nie wyobrażam sobie tego. Więc golę się na 0 co z kolei wcześniej powodowało to że tak po prostu wracając ze sklepu zdarzało się tak parę razy że zatrzymywanie policja parę razy trafiłam na komisariat bo myśleli że jestem jakimś skinem mam taki wygląd twarzy spowodowane tym że mam opadające powieki spotęgowany depresją i tym wszystkim tą nie spójnością ze sobą że jestem stale przygnębiona i śmiertelnie smutna wtedy odbierana jestem jako groźna co dodatkowo mnie rani bo ja taka nie jestem życie bym oddała kogoś jeśli bym mogła mu pomóc. Obecnie dzięki terapeutce mojej staram się być sobą tylko że ja naprawdę już bym chciała wszystko od razu malować się malować paznokcie ubierać się jak kobieta i być w końcu dla wszystkich kobieta. Mieć inne imię a nawet dwa bo jako mężczyzna mam tylko jedno które nigdy mi się nie podobało. Zawsze miałam problemy żeby to zaakceptować Nie wiem dlaczego ,przecież to tylko imię tylko jakieś literki Ale nigdy mi się nie podobało tak jakby do mnie nie pasowało. Ja już mam te swoje imiona Paulina Beata.
Zresztą teraz już myśląc o sobie rozmawiają ze sobą w myślach robię to w formie żeńskiej i jest mi z tym bardzo dobrze, Jeśli pisze smsa do mojej terapeutki to też pisze żeńskimi zaimkami i szczęśliwa jestem że to mogę robić że moja terapeutka to całkowicie bezgranicznie akceptuję. Jeśli będzie to możliwe chcę abym też mogła swobodnie mówić o sobie podczas spotkań w formie żeńskiej A nawet jeśli gdzieś wychodzimy bo jest to taka terapia ,będąc w męskim ubraniu wyglądając jak mężczyzna też chciałabym mówić o sobie jako ona i nie obchodzi mi jak to będzie wyglądało co ludzie będą myśleć Ja po prostu tego bardzo chcę bo chcę być w końcu sobą tylko jak to przed sobą zaakceptować jak co innego widzę w lustrze codziennie i wtedy wydaje mi się że już całkiem zwariowałam Bo kiedyś była bardzo przeciwna takim środowisko lgbt to znowu było jakby zaprzeczenie i wypieranie siebie duże uprzedzenie do takich osóbdo takich osób chodź nigdy nikogo takiego nie znałam. A już oceniała płynąc z głównym nurtem poprawności.Lecz już w zeszłym roku zaczęłam się zastanawiać ponieważ moja znajoma mieszkała naprzeciw Alexa tego który występował w jakimś tam programie na tv . Wcześniej mieszkał w Malborku zaczęłam się nad tym zastanawiać Z jednej strony to odrzucała myślałam że to jakieś dziwactwo że coś z facetem jest nie tak ale zrozumiałam to że ona taka jest że jestet człowiekiem że czuję się kobietą i nic nikomu do tego nikt nie ma prawa jej oceniać ważne aby była szczęśliwy jako człowiek a płeć nie jest ważna.ja . Ja naprawdę to się bardzo rozpisałam, ale miałam taką potrzebę aby napisać tutaj na tym forum swoją historię. Być może wiele rzeczy z tego co napisałam nie są ważne za co przepraszam być może nieświadomie złamałam jakieś regulaminy forum co nie było moim celem po prostu wylałam to z siebie wszystko co siedziało we mnie przez tyle lat mam ochotę mówić o tym wszystkim i wszędzie że jestem kobietą Nie jestem mężczyzną tylko muszę myśleć o konsekwencjach mieszkam tutaj od urodzenia w jednym miejscu większość moich sąsiadów to osoby starsze nie wiem co by o mnie pomyślały gdyby widziały mnie w jakich sukienkach spódniczkach nawet na klatce schodowej. W zeszłym roku przeszłam bardzo poważne załamanie nerwowe utarło się o próby samobójcze . Dzisiaj zostały mi po tym blizny na lewej ręce lecz wtedy nie wiedziałam jaka jest tego przyczyna po prostu tak jak wcześniej pisałam zostałam bardzo skrzywdzona przez niezrozumienie przez organizacje państwowe które miały mi pomóc a które prawie doprowadziły mnie do śmierci. I pogorszyły mój stan psychiczny. Jaka osoba człowiek jestem bardzo nieufna wobec ludzi zawsze taka była a tamte wydarzenia z zeszłego roku mogły spowodować to że znienawidziła bym ludzi ale jednak stało się inaczej wybrałem inną drogę zaczęłam bardziej kochać ludzi nawet tych którzy robią mi krzywdę, nie rozumieją mnie i będę to robiła bo taka jestem,Jeśli ktoś okaże mi troszeczkę serca zrobi jakieś pozory ja to bardzo szybko chwytam bo Jestem spragniona tego wszystkiego docenienia dowartościowania abym czuła się jak człowiek bo bym już taki czas że czułam się w ogóle nikim tak jakbym była jakimś śmieciem tak zostałam potraktowana tak to odczuwałam Ja już kończę bo to wszystko jest bardzo emocjonalne, dajcie mi jakąś nadzieję no to że będę mogła być kims kim czuję się w środku tak jak pisałam wcześniej gdybym wiedziała to wszystko co teraz bez wahania poddała bym się operacji nawet gdybym miała tam umrzeć to trudno ale bym spróbowała Zrobiłabym coś dla siebie. walcząc o siebie aby być sobą. Mimo że taka jestem podobają mi się kobiety więc po takiej operacji ewentualnej byłabym homoseksualna ale mi to nie przeszkadza bo to jestem ja jeszcze tutaj dopiszę już na sam koniec obiecuję, że pierwszy stosunek seksualny jaki miałam z kobietą był dla mnie wielkim rozczarowaniem i było to dopiero po prawie roku od tego jak byliśmy razem Ja wolałam inne sposoby jeśli chodzi o tematy seksu gdyby nie moja była dziewczyna sprzed 15 lat. Nie wiem czy by doszło do normalnego zbliżenia między nami może tak może nie. Z perspektywy czasu widzę to że moje zachowanie w stosunku do niej było tak jakbym była lesbijką. I zawsze liczyło się dla mnie to aby ona miała dużo z tego największą przyjemność o sobie zapominałam. Dziękuję wam wszystkim którzy byliście w stanie to wszystko przeczytać ,bo wiem że było to bardzo bardzo długie i chaotyczne.

Pozdrawiam was wszystkich na tym forum .



Paulina.

Dodałam do użytkowników. /Freja
_________________
Jeżeli nie potrafisz czegoś prosto wyjaśnić - to znaczy, że niewystarczająco to rozumiesz. więcej
Albert Einstein
 
 
Pola
użytkownik
Wolność.


Tożsamość płciowa: k
Kim jesteś: ts
Preferowany zaimek: ona
Punktów: 1
Posty: 12
Skąd: Pomorze
Wysłany: 2019-06-17, 20:24   

O gott jakie to długie .Sorry .
_________________
Jeżeli nie potrafisz czegoś prosto wyjaśnić - to znaczy, że niewystarczająco to rozumiesz. więcej
Albert Einstein
 
 
Ada75
[Usunięty]

Wysłany: 2019-06-17, 21:29   

Uffffff. Witaj.

Pola, nigdy nie jest ,a późno na bycie sobą. Jest tylko jeden problem, jak masz kupę forsy i talent np. jak David Bowie, to w kiecce jesteś ekscentrykiem. W innym przypadku to jesteś ..... tu wstaw kilka inwektyw.

Myślę, że obecność na forum jest w stanie pomóc w twojej terapii. By obecność była nieuciążliwą dla twoich czytelników radzę przyswoić pojęcie akapitu. Pojęcie katharsis mimowolnie swoją powodzią słów sama sobie przyswoiłaś.
 
 
Pola
użytkownik
Wolność.


Tożsamość płciowa: k
Kim jesteś: ts
Preferowany zaimek: ona
Punktów: 1
Posty: 12
Skąd: Pomorze
Wysłany: 2019-06-17, 22:23   

Wdzięczna Ci jestem że dotrwałaś z moim tekstem do końca.

W chaosie jestem wewnętrznym i emocjami to pisałam , nie myslać o poprawności stylistycznej ,i tyle.Edycji już zrobić nie mogę:(


Szkoda.
_________________
Jeżeli nie potrafisz czegoś prosto wyjaśnić - to znaczy, że niewystarczająco to rozumiesz. więcej
Albert Einstein
Ostatnio zmieniony przez Pola 2019-06-17, 22:32, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
Neti
użytkownik
Neti


Tożsamość płciowa: k
Kim jesteś: ts
Preferowany zaimek: ona
Punktów: 7
Posty: 55
Skąd: Ślask
Wysłany: 2019-06-17, 22:26   

Cześć Paulina.
No sporo tego i jakbym czytała częściowo o sobie.
Z tego co opisujesz mamy wiele wspólnego. Wiek a przede wszystkim podobne odczucia. Sama mam jeszcze wiele nie poukładane więc nie bardzo jestem wstanie pomóc ale zastanawia mnie bo skoro chodzisz do terapeutki to co ona na to? Jeśli ona sama jest nie bardzo w temacie to wypadałoby się udać do kogoś kto się zna. Może ktoś Ci tu kogoś poleci z Twojego rejonu, seksuolog- psycholog. Pewnie zleci Ci badania hormonów, TK głowy i kariotyp. Przynajmniej ja takie dostałam do zrobienia. No i pewnie poprosi o napisanie życiorysu - no ale to już mam napisałaś przemyśl tylko czy jest jeszcze coś o czym byś chciała jej powiedzieć.
To kim jesteś/ chcesz być musisz wiedzieć sama. Żaden lekarz za Ciebie decyzji nie podejmie.
 
 
WojtekM
moderator


Tożsamość płciowa: m
Preferowany zaimek: on
Punktów: 443
Posty: 2567
Skąd: Łódź
Wysłany: 2019-06-17, 22:53   

Cześć, Pola.

Trzymam kciuki, żebyś dotarła tam, gdzie chcesz dotrzeć, pomimo tylu przeciwności losu.
_________________
 
 
 
wendigo
użytkownik
TRU ts ;)


Tożsamość płciowa: m
Preferowany zaimek: on
Punktów: 1033
Posty: 10306
Wysłany: 2019-06-21, 00:33   

Cześć Paulina :)
Rzeczywiście długie i emocjonalne (ale przeczytałem całość :) ) i tak mi się przede wszystkim nasuwa, że to jest smutne... że tak nie masz nikogo, kto by Cię wspierał, jakiegoś przyjaciela czy przyjaciółki przy którym mogłabyś pobyć sobą... Dobrze, że jest chociaż ta terapeutka.
Piszesz, że co by sąsiedzi powiedzieli jakby Cię zobaczyli ubraną w kobiece stroje, hmm... a może pomyślałabyś o pójściu na jakąś grupę wsparcia dla osób transpłciowych? Może tam mogłabyś chociaż być ubrana tak jak się dobrze czujesz, w większym gronie, a jednak akceptujących osób? :)


Cytat:
Bo noszenie dla mnie wianka na głowie z włosów gdzie na czubku nic nie ma i na czole jest czymś czego nigdy nie przyjmę nigdy nie zaakceptuje odrzuca mnie coś takiego u siebie nawet nie nie!!!

A to takiego czegoś to i ja nie zaakceptuję nawet jako facet :P faktycznie wygląda to okropnie i już lepiej ogolić się na łyso :P Tylko że Ty masz o tyle lepiej, że chociaż perukę możesz założyć, bo kobieta w peruce wygląda w porządku, a facet w peruce już gorzej ;)
_________________
 
 
Pola
użytkownik
Wolność.


Tożsamość płciowa: k
Kim jesteś: ts
Preferowany zaimek: ona
Punktów: 1
Posty: 12
Skąd: Pomorze
Wysłany: 2019-07-17, 19:11   

Witajcie

Dziękuję za wasze wsparcie.


Zdaję sobie sprawę z tego że, długo mnie nie było na tym forum Ale przez ten okres dużo się działo, dużo się zmieniło ale w sumie tak jakby nic się nie zmieniło bo chciałoby się więcej....

Mianowicie tyle się zmieniło że wyszłam z szafy oficjalnie taki coming out.
Swoje rzeczy trzymam teraz normalnie w domu oficjalnie.

Mam akceptację matki.
Z ojcem sprawa wygląda o wiele gorzej, i według mnie nie rokuje na poprawę człowiek starej daty. Można powiedzieć że słoma mu z butów wystaje.

Mam również akceptację mojej terapeutki która chociaż nie jest specjalistą w tej dziedzinie, i nie ma wiedzy na ten temat pozwala mi być sobą na sesjach. I wydawać by się mogło w sposób naturalny to akceptuję widzie we mnie kobietę .Używamy zaimkòw żeńskich .:)))).
przez to mam problemy mówić o sobie w formie męskiej po prostu już to jest u mnie jakby naturalnie wypierane i muszę bardzo się kontrolować rozmawiając z kimś innym jest to bardzo trudne parę razy już się pomyliłam.



Dwukrotnie zrobiła mi fajny makijaż, dwukrotnie wyszłyśmy razem w ramach sesji kiedy ja miałam pomalowane paznokcie raz na czarno raz na bordowo z tym bordowym to byłam w sklepie z nią:)))))







W domu mogę ubierać się jak chcę. Matka nawet pomogła mi pewne rzeczy po przerabiać były to spódnice które były troszeczkę dla mnie ciut za szerokie .Niestety nie umiem obsługiwać się maszyną ,ale wiem że od dziecka chciałam zawsze, siedziałam przy mamie jak szyła i obserwowałam to bardzo mi się to podobało, to takie twórcze.

Mimo tych pozytywów dalej jestem pełna obaw i niepokoju. Jutro mam wizytę u seksuolożki/psycholożki.
Jestem z Trójmiasta wizytę mam w Gdyni w miejscu w które nazywa się Intimed
To miejsce znalazła mi moja terapeutka uważając że to będzie dla mnie dobre.

I tutaj moje pytanie odnośnie samej pani do której jutro się udaje nazywa się ta pani Żaneta Ołtarzewska
Czy ktoś kojarzy ją po prostu ktoś właśnie z Trójmiasta co można o niej powiedzieć czy jest przyjazna osobą TS i ogólnie osobą które siebie nie akceptują dla których podział na płci jest czymś nie zrozumiałem które odczuwają siebie inaczej.


Jednakże wiąże z tą wizytą duże nadzieje, choć ja jestem sama pewna siebie wiem kim jestem. Jednakże potrzebuję analizy tego wszystkiego co wiem o sobie tych wszystkich moich odczuć z dzieciństwa wczesnych lat do dnia dzisiejszego kiedy jestem już pewna siebie
swojej kobiecej natury.

W sumie to wolałabym taką seksuolożka na NFZ bo jeżeli ma być to wsparcie wieloletnie to niestety prywatnie jest to niemożliwe dla mnie

Jeśli ktoś z was mógłby polecić mi jakąś dobrą seksuolożka z kierunkiem psychologii to bardzo bym prosiła.


Choć ,niby w tej Gdyni mają na stronie napisane że tam jest cały zespół lekarzy jest tam właśnie ta pani sexuolog , psychiatra i lekarzy innych specjalności potrzebni do diagnozy w całym tym procesie.

Wiem że ważna jest współpraca z endokrynologiem Ja już swojego mam od lat ponieważ jak wcześniej pisałam jestem po resekcji tarczycy. I właśnie tego to się obawiam czy to nie dyskwalifikuje mnie do ewentualnej terapii hormonalnej.

Prosiłabym również o to jeśli ktoś by mógł z Trójmiasta podać mi namiary na jakieś grupy wsparcia dla osób takich jak ja No bo obecnie mogę powiedzieć że jestem całkowicie sama z tym. Jedynym moim wsparciem jest moja terapeutka która naprawdę umożliwia mi bycie sobą nawet mnie namawia do tego, do bardzo śmiałych i odważnych wyjść na zasadzie walić to co ludzie powiedzą i pomyślą nikomu tym krzywdy nie robisz Tak mi mówi.

Tylko że ja nie chcę wychodzić tutaj w środowisku gdzie mieszkam boję się że uznają mnie za osobę homoseksualną czy też transwestytę czy jakiegoś zboczeńca albo wariatkę.

Niestety moja świadomość tego jak wygląda wiedza na temat transseksualizmu w Polsce ,w naszym społeczeństwie, jest dla mnie czymś co mnie hamuje aby być sobą w pełni, na ile teraz jest to możliwe.

Słynna sprawa Bartka i pani klepackiej która myli transwestytyzm z transseksualizm , której nie ma nic wspólnego z seksualnością, w kontekście jakiś tam parafilii klasyfikująch zaburzenia na tle seksualnym.


Będę informować na bieżąco o tym jak sprawy się posuwają ,ale też w miarę możliwości będę starała się odpowiadać na posty innych użytkowników. I tam gdzie będę mogła, gdzie będę miała wiedzę być może będę mogła pomóc


Pozdrawiam
Pola.
_________________
Jeżeli nie potrafisz czegoś prosto wyjaśnić - to znaczy, że niewystarczająco to rozumiesz. więcej
Albert Einstein
 
 
wendigo
użytkownik
TRU ts ;)


Tożsamość płciowa: m
Preferowany zaimek: on
Punktów: 1033
Posty: 10306
Wysłany: 2019-07-20, 02:43   

No i super :) jednak można pójść dalej jak się zrobi ten pierwszy krok :) po woli ale do przodu.
_________________
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Strona wygenerowana w 0,35 sekundy. Zapytań do SQL: 10