[Kynaret]

Myślę o tym czy moje tranzycja i moje hrt ma sens. Czuję, strach niepewność czuję, że to co teraz mam nie daje mi ulgi. Nie wiem czy dotrwam do srs czy ffs czy innych reczy. Czy bede miała możliwość to spełnić. Sama już nie wiem czego chce. Czuję brak wsparcia, że strony bliskich, mojej dziewczyny która ma dobre serce lecz chciała bym żeby miała dla mnie więcej uczuć i czadu.. Ale może za dużo wymagam od życia. Nigdy nie płakałam chodzenie tak jak ostatnio, w strach, że będę sama, że nie będę sobą. Z myślą, że społeczeństwo mnie odrzuca, że jestem gorsza mniej wartościowa od innych. Odstawienie leków psychotropowych było błędem. Zrobiłam to, za namową dziewczyny. Nie biorę już nawet serotoniny i drugi lek który dowiedziałam się od arisy, że jest uzależniający. Czuję się samolubna o tym pisać. Ale nie widzę swej pozytywnej stdblinej przyszłości, we własnym ciele. Albo nauczyć się akceptować to co jest.

[Neti]

Nie jestem tak obeznana w tych sprawach jak duża część ludzi która tu jest. Sama 16 lat temu uważałam, że to nie ma sensu, że jest dla mnie za późno. I odpuściłam. Wybrałam życie bez korekty ciała. Myślałam, że dam radę. Bo skoro już 25lat dawałam to co by się mogło zmienić.
- Myliłam się.

Wydaje się, że odczuwanie strachu to sprawa naturalna i w pewnym sensie dobra bo ostrzega nas przed niebezpieczeństwem ale syn przyniósł mi niedawno książkę do poczytania "Jak przestać się martwić i zacząć żyć" - co prawda jeszcze jej całej nie przeczytałam ale już tytuł jednego z pierwszych rozdziałów rozświetlił mi wszystko. A mianowicie "Żyj odgrodzony od przeszłości i przyszłości". Autor wyjaśnia, że nie chodzi mu o całkowite nie przejmowanie się, lecz zajęcie się tym co jest teraz aby przyszłość była lepsza. Zastanów się - co możesz zrobić teraz. Nie myśl co w przyszłości może pójść źle, myśl co możesz zrobić teraz aby w przyszłości było lepiej. I to zrób. Ja Ci nie powiem czy twoja tranzycja ma sens. Sama musisz ten sens widzieć. To musi być Twoja decyzja bo konsekwencje tej decyzji też będziesz ponosić Ty.

Dowiedziałam się także - to już z własnego doświadczenia - że najbardziej się boję tego co siedzi mi w głowie. Jak się przełamię i konfrontuje to z rzeczywistością jest już zupełnie inaczej.

Natomiast w kwestii ostawienia leków - jeśli z jakiegoś powodu przepisał Ci je lekarz to odstawienie powinnaś z nim skonsultować i samodzielnie ich nie ostawiać.
Życzę Ci wszystkiego dobrego

[inka]

nie jest to łatwa droga. A przyznam że była to najtrudniejsza decyzja mego życia. Był płacz, okrutne uczucie winy, odrzucenie, bezdomność, głód, i wiele razy kiedy wydawało to się całkowicie bzdurne i bez sensu. Ale zwrot w tył nie był opcją polepszającą wizje przyszłości.
Dobry terapeuta z zasobem wiedzy i praktyki na pewno by nie zaszkodził.

[wendigo]