[Discord]

Sprawa ma się tak. Jestem out pośród znajomych, w związku, przed rodziną narzeczonej i w pracy. Ostatni przystanek do moja rodzina. I tu zaczynają się schody.

Moja relacja z rodzicami i starszą siostrą jest... w porządku. I to tylko dlatego chyba, że niewiele mamy ze sobą kontaktu. Teoretycznie moja rodzina zawsze szczyciła się jaka była otwarta i tolerancyjna, ale to trochę na pokaz wydaje się być. Jakieś dwa lata temu usadziłem mamę na kanapie i powiedziałem kobito, czuję się facetem i będę dążył do korekty. Moja matka uznała, że mam widzimisię bo w końcu kiedyś byłem lesbijką (biseksualny, do jasnej anielki, ale mniejsza). Obiecała sobie poczytać w temacie i tak się ta konwersacja skonczyła.
Oczywiście nie poczytała. Za to z uporem maniaka i moim zdaniem jeszcze większym natężeniem nazywa mnie 'swoją dziewczynką' ile razy z nią rozmawiam. Do tego ona i moja siostra bez ceregieli ładują mi łapy pod tshirty mówiąc, że ale mam źle dobrany stanik że jestem taki płaski. Wyjaśnienie, że jakoby taki jest cel bindera nie dotarło.

Na Boże Narodzenie będę znowu w Polsce i nie ma bata, muszę w końcu oficjalnie powiedzieć co się święci. I tu powstaje pytanie. Jakie mieliście doświadczenia z wychodzeniem z szafy przed rodzicami? Teoretycznie nie widziałem u moich otwartej wrogości względem środowiska LGBT, ale też najnormalniej w świecie się martwię. Nie wiem nawet od czego zacząć. Jedyny pomysł jaki miałem to kupić kartkę 'Gratulacje z okazji narodzin syna!' i dać im ją żeby potem powiedzieć, że no, cześć, Robert jestem. Ale obawiam się, że to złe podejście
Help!

[Karatajew]

Discord, często polecaną formą outu jest list; zachowuje intymność wyznania bez konieczności bezpośredniego kontaktu i związanych z tym trudności emocjonalno-komunikacyjnych. I, no, generalnie święta nie są najlepszym momentem na out.
Dlatego ja bym zasugerował wysłanie listu/listów do członków rodziny - do Świąt jest jeszcze trochę czasu - zdążą się uporać z pierwszym szokiem i jakoś przygotować psychicznie do Twojej wizyty (chyba, że nie będą chcieli Cię widzieć, ale to wtedy pewnie się dowiesz). Między listem a przyjazdem na pewno się zorientujesz, jak sytuacja się rozwija i wtedy zadecydujesz, co robić dalej, jak rozmawiać, jaką przyjąć postawę.
Oczywiście to tylko propozycja.

[sklo]

Może twoi rodzice, to przykład beznadziejny, bo:
- Nie chcą się przyznać, że popełnili błąd przy wychowaniu dziecka.
- Klasycznie: "Dziwadło w rodzinie? Co powiedzą sąsiedzi? Co powie na to dalsza część rodziny?"

Ja osobiście jestem po kilku outach z rodziną i to nie tylko w kwestii transseksualności, ale i problemów depresyjnych, fobii i tego, że słabo u mnie z życiowym odejściem i podejmowaniem działania. Wszystkie były rozmową w cztery oczy, nie licząc rodziców, gdzie par oczu były trzy. Wszystko to, jak grochem o ścianę, bo odpowiedzi były takie (wybrać można kilka):
- To tylko twój wymysł.
- Robisz mi(matce) na złość.
- Weź się ogarnij.
- Pomódl się, zacznich chodzić do kościoła, a wszystko się ułoży.
- Diabeł cię opętał.
- Egzorcyzmy i rozmowy z księżami, to rozwiązanie.
- Psychologowie to szamani szatana.
Była jednak oznaka pozytywna. Pierwszy z braci okazał wsparcie, że jak ruszę w kierunku zdrowia psychicznego, ale i znajdę pracę, by mieć samemu środki na leczenie, to w razie czego mnie wesprze. Nalega jednak, bym przestał obwiać matkę za to, z jakimi problemami się borykam. Ma to sens, chociaż ciężko mi zmienić głębokie uprzedzenia, mające podstawy, do osoby matki.
Drugi z braci, stwierdził, że mam za dużo czasu na myślenie i powinienem ruszyć się z domu. Przy drugiej rozmowie dodał, że nikt nie zadbał, i on też, bym poczuł się męsko. Chodziło mu o wyprawy na ryby - bo to jego pasja, ale też o inne "samcze przygody". I, w ramach mojej depresji - braku celu i sensu w życiu, to powiedział mi, że jak nie chcę żyć dla siebie, to mogę żyć dla innych.

Najgorzej z matką, bo siostry powiedziały mi tylko, że jestem walnięty w głowę. Matka zaczęła podkreślać moje imię, zdrabniać je, a słowa "mój kochany syneczek" padają często. Chce, świadomie czy nie, mnie kontrolować, by było po jej myśli... A ja się kurna daje, bo nie mam niezależności finansowej, a stara mnie szantażuje. Jestem od niej uzależniony i ma władze nad moją garderobą, wydatkami, chce wiedzieć gdzie, z kim, co robię... Przejawy niezależności kończą się szantażem emocjonalnym. Mam tu pole do napraw.

U mnie wszyscy zostali poinformowani, chociaż nie wgryzło się to do ich świadomości.

[Discord]

Dzięki Jangmi

Karatajew - List też był na mojej liście, ale jakoś tak zawsze myślałem, że lepiej będzie osobiście sprawę załatwić. Jasne, naraża mnie to na negatywne reakcje 'na gorąco', ale z drugiej strony czuję jakiś obowiązek stanąć przed tym twarzą w twarz, a nie chować się za listem. Najchętniej bym to załatwił przed Świętami, ale coś wątpię żebym zdołał wygrzebać na tyle wolnego czasu żeby wpaść chociaż na weekend i z nimi porozmawiać. Dlatego jestem w kropce, bo z jednej strony chciałbym to zrobić jak najszybciej, z drugiej odległość to problem (ja mieszkam w UK, rodzice w Polsce, siostrę mam niby w tym samy kraju, ale daleko).
Na próbę chyba taki list napiszę sam dla siebie i zobaczę jak on brzmi.
Ty list pisałeś?

sklo - z moimi to jest dziwna sprawa. Niby są otwarci i tolerancyjni, z drugiej jednak moją dziewczynę trudno im było zaakceptować przez bardzo długo. I nigdy nie wiedziałem czy to dlatego, że jest kobietą czy dlatego, że zamiast być jakimś prawnikiem, lekarzem czy inżynierem, jest artystą. Czyli coś co przez moją rodzinę pełną ludzi z dyplomami uważane jest za lenistwo a nie karierę.
Problemy depresyjne też kiedyś sygnalizowałem rodzinie i pierwsza reakcja była, że sobie wymyślam. Aktualnie jest to coś o czym wszyscy wiedzą, ale nikt nieszczególnie to wspomina. Czasem tylko jestem ostrożnie pytany czy na terapię nadal chodzę.
Jedyne co to na pewno nie będę ciągany do kościołów, bo cała rodzina jest niewierząca i jest nas na tyle mało, że obawy przed 'co dalsza rodzina pomyśli?' w ogóle nie są problemem. Dosłownie tylko rodzice i siostra mi zostali do poinformowania. Bo Babcia to wszystko weźmie na klatę, to kochana staruszka jest.

[sklo]

Discord
To bezpośrednia konfrontacja nie okaże się skuteczna, jeżeli tego nie przyjmą, to już ich problem, bo ty zrobiłeś to, co uważałeś za słuszne. Istnieje opcja dźgania powoli w bok, by sami się domyślili z czasem. Ostatecznie co zrobisz, zależy od ciebie.

[Discord]

sklo
To ja wiem. Też jakby mieli mnie gonić (w co jednak wątpię) z domu za bycie dziwadłem to też mam gdzie się podziać jak będę w Polsce. Subtelne szturchanie przerobiłem i nie działa. Z nimi chyba będę musiał wprost i brutalnie, bo inaczej w życiu nie załapią

(Tak, miałem swego czasu myśli żeby po prostu już na hormonach kiedyś przyjechać z brodą i postawić ich przed faktem dokonanym, jak robiłem wiele razy w innych kwestiach jak tatuaże czy decyzje życiowe różnorodne. Ale jednak nie chcę im fundować AŻ TAKIEGO szoku )

[Discord]

Dobra, zmieniłem strategię. Uznałem, że pogadam z nimi na Skype, mając tą bezpieczną barierę odległości podczas mówienia im. I teraz mam zasadnicze pytanie.

Jak kurna zacząć? Ja na ogół w słowa jestem niezły, ale w tej sytuacji nie mam żadnego pomysłu co powiedzieć i od czego zacząć. 'Madre, Padre, jestem facetem' brzmi dziwnie. Macie jakieś rady jak w ogóle zacząć mówienie im o tym? Bo autentycznie nie mam pojęcia.

[Majka]

Może spróbuj wpierw się zorientować co i jak aktualnie myślą w jakiejś luźniejszej rozmowie na banalne tematy, może troszkę przetrawili i lepiej pójdzie. Osobiście polecam walnięcie prosto z mostu co i jak, bez owijania w bawełnę. Skoro wiedzą to albo zaakceptują albo przemilczą albo zaczną świrować że zło etc. Unikanie szczerej rozmowy bez owijania w bawełnę szkodzi każdemu

Może spróbuj wpierw się zorientować co i jak aktualnie myślą w jakiejś luźniejszej rozmowie na banalne tematy, może troszkę przetrawili i lepiej pójdzie. Osobiście polecam walnięcie prosto z mostu co i jak, bez owijania w bawełnę. Skoro wiedzą to albo zaakceptują albo przemilczą albo zaczną świrować że zło etc. Unikanie szczerej rozmowy bez owijania w bawełnę szkodzi każdemu

[Discord]

No, to powiedziałem. Poszło... jakoś.

Początkowo chyba było najgorzej, bo ciągle mówili, że 'no teraz ci się zachciało być chłopcem, a 28 lat byłeś dziewczynką' lub niemalże z pretensją, że moja sprawa, oni i tak nigdy nie mieli nade mną żadnej kontroli. Zrobiło mi się bardzo przykro, bo w kółko było, że ależ akceptujemy, ale Ty facetem nie jesteś. Czyli super, przechodż hormony i operacje, ale nadal będziesz dziewczyną. Do tego Ojciec powiedział, że dla niego zawsze zachowywałem się jak dziewczyna, nie mam nic z faceta i w ogóle to decyzja ta jest poparta uczuciami, a jak wszyscy wiemy, uczucia to babska sprawa.

Nie wiem co o tym wszystkim mam myśleć. Niby pod koniec rozmowy powiedzieli, że są z tym ok i będą przyzwyczajać się do zaimków i imienia, z drugiej ile razy je mówili to było to z przekąsem.

Chyba po prostu muszę poczekać i zobaczyć jak będzie jak przegryzą informację. Jestem po tej rozmowie kompletnie wycieńczony i jednak smutny. Z drugiej strony nie spodziewałem się chyba niczego innego. Przestałem wierzyć, że moi rodzice będą jak ci rodzice z wszystkich cudownych historii wychodzenia z szafy.

[Armand]

[Discord]

Najpewniej tak. Ale zawsze można było mieć nadzieję że może jednak będzie lepiej.

W ogóle to super miło mi było jak mi powiedzieli że mylę orientację z płcią -.- Nadal nie umieją zrozumieć że to że mam narzeczoną to nie znaczy że nie jestem bi.

[wij]

A jak w końcu zacząłeś rozmowę?

Patent z przyjazdem z brodą mnie osobiście się baaaardzo spodobał

[Majka]

Cytat:

Patent z przyjazdem z brodą mnie osobiście się baaaardzo spodobał

W tym momencie brakło mi tylko przycisku "Like" pod tym Też mi się podoba pomysł

Cytat:

Patent z przyjazdem z brodą mnie osobiście się baaaardzo spodobał

W tym momencie brakło mi tylko przycisku "Like" pod tym Też mi się podoba pomysł

[Discord]

Zacząłem od standardowego, że mam do powiedzenia coś ważnego dla mnie i proszę o wzięcie tego na poważnie. A potem, że nie czuję się dziewczyną, nie czułem się dziewczyną i chciałbym żeby wiedzieli, że jestem facetem. Reakcją był stupor a potem generalne kwestionowanie. Wątpię żeby była lepsza metoda zrobienia tego.

Musiałbym jeszcze z siostrą pogadać i powiedzieć jej, ale nie wiem czy nauczony doświadczeniem jej maila nie napiszę.

[wendigo]

[Majka]

Też sądzę, że tego jest więcej, u mnie na szczęście skończyło się to pozytywnie i z tego co czytam obstawiałabym około 40-50% pozytywnych wersji.... Chociaż nie każdy o tym pisze więc nigdy nie można mieć pewności

Też sądzę, że tego jest więcej, u mnie na szczęście skończyło się to pozytywnie i z tego co czytam obstawiałabym około 40-50% pozytywnych wersji.... Chociaż nie każdy o tym pisze więc nigdy nie można mieć pewności

[Armand]

wendigo, ale mi chodzi o te rodziny co praktycznie z marszu akceptuja. Nie o tych co po latach sie pogodzili.

[lexel]

[Discord]

Mój to chyba głównie ma na myśli fakt, że posiadam emocje. Jak wszyscy wiemy, facet może jedynie drzeć mordę lub ryczeć z rubasznych żartów. Wszelkie emocje jak smutek czy czułość są NIEMĘSKIE

Ja całe dzieciństwo dinozaurami się bawiłem i miałem samych kolegów. No ale spoko, jestem laską najwyraźniej, bo jak mi kiedyś dowalił, że jestem porażką i żałuje, że jestem jego dzieckiem to się popłakałem. Facet musi mieć zakitowane kanaliki łzowe, inaczej to nie facet jego zdaniem.

[Katarzyna]

[Jenny]

Z drugiej strony, chyba, wiele kobiet nie okazuje uczuć. Bo płaczu za zamkniętymi drzwiami nie widać.

[wendigo]

[Discord]

Żeby nie zakładać nowego wątka.

Rozmowa numer 2, tym razem z samą Matką. W skrócie - koszmar.

Mimo jej porzedniego gadania, że ależ oni akceptują i postarają się mówić poprawne zaimki podczas rozmowy, dziś w kółko deadname, żeńskie zaimki i 'dziewczynko' lub ' kobieto' w co drugim zdaniu. Zaciskałem zęby dobre 10 minut, żeby w końcu spokojnie poprawić ją. Zrobiłem to spokojnym, wręcz żartobliwym głosem. I rozpętałem wojnę światową. Dowiedziałem się, że mam jej nie poprawiać, bo ona już doskonale wie jak ma się do mnie zwracać. Też powiedziała, że 'do bycia nazwanym mężczyzną trzeba spełniać jakieś kryteria' oraz, że 'płeć do czegoś zobowiązuje'.
To oficjalne. Mimo gadania jacy to oni akceptujący, w życiu mnie nie zaakceptują. Dno i dół.

Zrobię ostatnie podejście listem. Potem się poddaję z przekonywaniem ich i próbami zdobycia akceptacji. Mój problem z nimi ma bardzo głębokie korzenie i może napisanie na spokojnie wszystkiego pomoże mi bardziej, niż rozmowa. Bo podczas rozmów z nimi czuję nic innego, a tylko zwierzęcy strach.

Także ten, poszło zajefajnie. Jakbym miał w domu alkohol, to bym się upił na smutno.

[Jenny]

Moja mama przez całe życie nie użyła mojego starego imienia i różnych form od "syn", ile przez ostatnie dwa lata

Ale nadzieja umiera ostatnia...

[Discord]

Przybij piatkę, Jenny. Ja całe życie przez rodzinę byłem nazywany 'Młody' i zgodnie z ksywką używali męskich zaimków. Powiedziałem im o tranzycji i nagle jestem zasypywany 'dziewczynkami', a ksywy nikt nie używa.

[Hyacinth]

[Discord]

Też słyszałem, że emocjonalność spada na T. Nie, żeby u mnie było jej dużo. Na ogół jestem jak betonowy słupek jeśli chodzi o ekspresję emocjonalną, ale może dzięki HRT już totalnie będę miał gdzieś takie teksty.

Hyacinth, u mnie też ponoć Matka zauważyła. Ale jej zdaniem ja jestem zagubiony i skołowany tym kim jestem lub miałbym być. Spoko no, jestem pod 30stkę, mam dosłownie każdy aspekt życia ogarnięty, ale moja tożsamość płciowa nagle jest tym, z czym ja niby jestem pogubiony. Genialne rozumowanie.
Najlepsze jest to, że od kiedy w końcu zdałem sobie sprawę że tak, jestem ts i chcę przejść tranzycję, to nagle połowa moich problemów zniknęła. Jestem szczęśliwszy i wiem kim jestem. Ale dla mojej Matki lepiej jak jej dziecko jest zaniedbanym wrakiem co faszeruje się antydepresantami, ale nadal stara się zmusić do życia w damskiej roli, niż gdy wiem kim jestem i aktywnie, z radością dążę do szczęścia jakim jest życie w płci jaką czuję.
Nawet mi zrobiła wczoraj aferę, że na siłownie chodzę. Bo jak to tak, mięśnie ramion chcieć mieć widoczne.

Arisa, stworzenie nowej rodziny totalnie wchodzi w grę też w moim przypadku. Przykładowo rodzina narzeczonej totalnie mnie akceptuje i wspiera, w pracy i pośród znajomych też. Dosłownie jedynie moja rodzina jest ostatnimi ludźmi na świecie, którzy usilnie używają mojego deadname i kobiecych zaimków, w twarz mi mówiąc, że facetem nie jestem. Ale zaraz potem mówią, że akceptują, w końcu nie zabraniają.
Logika poziom: świecący mózg.

[WojtekM]

[Hyacinth]

Ja jestem bardziej pod dwudziestkę, a słyszę takie same teksty, więc wiek najwyraźniej nie gra istotnej roli. Jak ktoś nie chce zaakceptować, to nie zaakceptuje i tyle.
"Przecież nosiłeś kiedyś sukienki."
Argument ich zdaniem nie do przebicia.

Arisa, co to znaczy "nowa rodzina". Moi przyjaciele akceptują mnie, jeśli o to ci chodzi. Chyba że masz na myśli rodzinę w sensie z dziewczyną. To na chwilę obecną jest dla mnie niewykonalne.

AwryBoy, dziena. Dorzucam cię do listy osób, które tak twierdzą

Ja jestem bardziej pod dwudziestkę, a słyszę takie same teksty, więc wiek najwyraźniej nie gra istotnej roli. Jak ktoś nie chce zaakceptować, to nie zaakceptuje i tyle.
"Przecież nosiłeś kiedyś sukienki."
Argument ich zdaniem nie do przebicia.

Arisa, co to znaczy "nowa rodzina". Moi przyjaciele akceptują mnie, jeśli o to ci chodzi. Chyba że masz na myśli rodzinę w sensie z dziewczyną. To na chwilę obecną jest dla mnie niewykonalne.

AwryBoy, dziena. Dorzucam cię do listy osób, które tak twierdzą

[Discord]

U moich argumentem nie do przebicia jest, że raz jak miałem 5 lat to powiedziałem, że jestem dziewczynką jak ktoś powiedział do mnie 'chłopczyku'. Co tam, że oni sami w kółko mi wmawiali, że mam nosić długie włosy i sukienki, bo jestem dziewczynką.

[Sven]

Hm. Emocje to i bez testosteronu przechodzą pod wpływem wieku.
Ale jakie emocje konkretnie są problemem? Może sabotujesz swoją własną tranzycję "fazą" na fantazyjny ubiór? Ja tak miałem przez jakiś czas

Hm. Emocje to i bez testosteronu przechodzą pod wpływem wieku.
Ale jakie emocje konkretnie są problemem? Może sabotujesz swoją własną tranzycję "fazą" na fantazyjny ubiór? Ja tak miałem przez jakiś czas

[Hyacinth]

[Ada75]

[Hyacinth]

[Sven]

Ale ja miałem na myśli, że z żeńskimi hormonami te emocje przechodzą jak z nich wyrośniesz. Zwyczajnie nie da się po wieczność ekscytować tym samym.

No to uspokajający się z wiekiem cis mężczyźni przeczą tezie jakoby testosteron tłumił emocje No ale może zależy jakie emocje, nie? Zachowanie "ala zoo" takie średnio czułe jest.

Ale ja miałem na myśli, że z żeńskimi hormonami te emocje przechodzą jak z nich wyrośniesz. Zwyczajnie nie da się po wieczność ekscytować tym samym.

No to uspokajający się z wiekiem cis mężczyźni przeczą tezie jakoby testosteron tłumił emocje No ale może zależy jakie emocje, nie? Zachowanie "ala zoo" takie średnio czułe jest.

[Ada75]

Hmmm, ja spotkałam się z emocjami nie do opanowania u osób w podeszłym wieku, więc pewnie niewiele to ma wspólnego z hormonami płciowymi i ich poziomem.

Hyacinth, ok teraz rozumiem.

Hmmm, ja spotkałam się z emocjami nie do opanowania u osób w podeszłym wieku, więc pewnie niewiele to ma wspólnego z hormonami płciowymi i ich poziomem.

Hyacinth, ok teraz rozumiem.

[Hyacinth]

[Sven]

[Jenny]

[Hyacinth]

Mówiąc dzieci, miałem ogólnie na myśli osoby do 18. roku życia. Ale tak, nastolatkowie to z kolei burza hormonów, a to na emocje też ma bardzo duży wpływ.
+ Nie tylko na emocje, na fizjologię również. (np. trądzik)
I w ten oto piękny sposób zrobiłem kompletny offtop.

Mówiąc dzieci, miałem ogólnie na myśli osoby do 18. roku życia. Ale tak, nastolatkowie to z kolei burza hormonów, a to na emocje też ma bardzo duży wpływ.
+ Nie tylko na emocje, na fizjologię również. (np. trądzik)
I w ten oto piękny sposób zrobiłem kompletny offtop.

[Sven]

Cytat:

Dzieci na pewnym etapie nie mają nawet teorii umysłu

Hyacinth napisał/a:

Nie wiedzą, kiedy co "wypada", a kiedy nie, tylko działają instynktownie.

No to jest raczej poziom przedszkola, a nie gimbazy Gimbaza już wie co i jak, ale jeszcze nie umie się pohamować i przeżywa wszystko bardzo mocno, bo nie zdążyła się "stępić".

Cytat:

Dzieci na pewnym etapie nie mają nawet teorii umysłu

Hyacinth napisał/a:

Nie wiedzą, kiedy co "wypada", a kiedy nie, tylko działają instynktownie.

No to jest raczej poziom przedszkola, a nie gimbazy Gimbaza już wie co i jak, ale jeszcze nie umie się pohamować i przeżywa wszystko bardzo mocno, bo nie zdążyła się "stępić".

[Hyacinth]

Swan, tak zgadzam się z tobą, ale --> "miałem na myśli ogólnie osoby do 18. roku życia" Wypowiadałem się naraz o wszystkich, i o przedszkolakach, i o gimbazie, bo dochodzę do wniosku, że raczej każdy wie, że to nastolatkowie mają wahania hormonalne, a nie kilkuletnie dzieci A ta teoria umysłu była powiedziana na marginesie a propos próby wyjaśnienia, dlaczego dorośli lepiej kontrolują swoje zachowania/emocje.

EDIT: Może niech jakiś mod wydzieli z tego osobny wątek czy coś? Bo w sumie fajnie się rozmawia, tylko niekoniecznie na temat

Swan, tak zgadzam się z tobą, ale --> "miałem na myśli ogólnie osoby do 18. roku życia" Wypowiadałem się naraz o wszystkich, i o przedszkolakach, i o gimbazie, bo dochodzę do wniosku, że raczej każdy wie, że to nastolatkowie mają wahania hormonalne, a nie kilkuletnie dzieci A ta teoria umysłu była powiedziana na marginesie a propos próby wyjaśnienia, dlaczego dorośli lepiej kontrolują swoje zachowania/emocje.

EDIT: Może niech jakiś mod wydzieli z tego osobny wątek czy coś? Bo w sumie fajnie się rozmawia, tylko niekoniecznie na temat

[Sven]

Moim zdaniem dzieci, których intelekt dopiero się rozwija a nastolatki to dwie zupełnie różne rzeczy, nie rozumiem związku jednego z drugim, poza tym, że niby jest w tym samym "worku". Natura obu zjawisk totalnie inna, poza tym, że oba mieszczą się w psychologii. Oj tam, szczegóły... skończmy już ten off może.

Moim zdaniem dzieci, których intelekt dopiero się rozwija a nastolatki to dwie zupełnie różne rzeczy, nie rozumiem związku jednego z drugim, poza tym, że niby jest w tym samym "worku". Natura obu zjawisk totalnie inna, poza tym, że oba mieszczą się w psychologii. Oj tam, szczegóły... skończmy już ten off może.

[Discord]

[Sven]

Ale jakich emocji nie posiada?

Ale jakich emocji nie posiada?

[Discord]

Wszelkich! Facet ma być jak skała! Uczucia czy emocje ich zdaniem są dla kobiet i to nie podlega dyskusji.

Wiem, brzmią jakby się urwali ze średniowiecza. A to niby taka postępowa rodzina

[Hyacinth]

To faktycznie jakiś ciężki przypadek Z ciekawości, w jakim są wieku?

To faktycznie jakiś ciężki przypadek Z ciekawości, w jakim są wieku?

[Discord]

Są przed 60tką. Ale całe życie się szczycą jacy to oni otwarci i oczytani. Więc naprawdę nad nimi ręce załamuję, bo w kwestii tego strasznego gender, to są sto lat za cywilizacją.

[Sven]

Idk, pomyślałem, że przeanalizowanie sytuacji, w których takie stwierdzenie się pojawiło, pozwoliłoby zbaczyć w czym tkwi problem i może jak go rozwiązać. Ale skoro rzucają ogólnikami wyrwanymi z kontekstu, to im nie dogodzisz.

Idk, pomyślałem, że przeanalizowanie sytuacji, w których takie stwierdzenie się pojawiło, pozwoliłoby zbaczyć w czym tkwi problem i może jak go rozwiązać. Ale skoro rzucają ogólnikami wyrwanymi z kontekstu, to im nie dogodzisz.

[Discord]

Update drobny.

Napisałem do wszystkich (Matka, Ojciec i siostra)w środę długaśnego maila opisującego właściwie to wszystko związane z moim byciem trans. I zero odzewu. Ani nawet wiadomości, że którekolwiek otrzymało list i że odezwie się później.
Jak w kwestii rodziców nawet rozumiem, bo im już powiedziałem i oni teraz grają w grę 'może jak będziemy udawać, że tego słonia w pokoju nie ma, to zniknie', tak siostra mnie szokuje. Jej nic nie mówiłem, tym mailem zrobiłem coming out i cisza.
Mam olać i czekać aż któreś z nich się odezwie, czy może subtelnie szturchnąć przez telefon, czy maila dostali? Bo nie wyobrażam sobie lecieć odwiedzać rodziny 5 listopada z tą sprawą bez żadnego rozwiązania czy odzewu.

[Vera-chan]

Może jeszcze kilka dni poczekaj, ale raczej lepiej sprawdzić, czy nie padli na zawał

[wij]

Cytat:

Zrobię ostatnie podejście listem. Potem się poddaję z przekonywaniem ich i próbami zdobycia akceptacji. Mój problem z nimi ma bardzo głębokie korzenie i może napisanie na spokojnie wszystkiego pomoże mi bardziej, niż rozmowa. Bo podczas rozmów z nimi czuję nic innego, a tylko zwierzęcy strach.

Strasznie Ci współczuję, bo doskonale znam to, o czym piszesz
Tym bardziej, że 99% rozmów z moją matką kończy się w najlepszym razie dołem
Też mnie to czeka i za diabła nie wiem, jak to ugryźć Już słyszę w myślach głos matki ociekający jadem i złością "chory człowieku, na łeb ci dokumentnie już padło, idź się do psychiatryka leczyć niedorozwoju jeden"

Discord napisał/a:

Ja całe życie przez rodzinę byłem nazywany 'Młody' i zgodnie z ksywką używali męskich zaimków.

@Discord no to już zaczyna być podejrzane Same here tylko inne przezwisko, ale też wymuszające męskie końcówki

Discord napisał/a:

Na ogół jestem jak betonowy słupek jeśli chodzi o ekspresję emocjonalną, ale może dzięki HRT już totalnie będę miał gdzieś takie teksty.

O to to. Problem zaczyna się kiedy pojawiają się niechciane łzy - tym bardziej, że często są kompletmnie nieadekwatne, wynikające z sytuacji stresowej, lub przejechania się po mnie przez matkę. Podejrzewam, żer niestety mechanizm wyniesiony z dzieciństwa i właśnie z tego jej jeżdżenia po mnie od razu w niewybrednych słowach i grożąc psychiatrykiem (tak, od małego kajtka mi psychiatrykiem groziła) I akurat tego elementu emocjonalności z dziką chęcią bym się pozbył, bo niestety reszta jest mocno kaleka i nieintuicyjna.

Discord napisał/a:

Najlepsze jest to, że od kiedy w końcu zdałem sobie sprawę że tak, jestem ts i chcę przejść tranzycję, to nagle połowa moich problemów zniknęła. Jestem szczęśliwszy i wiem kim jestem.

Mam tak samo jak Ty

Discord napisał/a:

Nawet mi zrobiła wczoraj aferę, że na siłownie chodzę.

Ooo tak... znów znane. Afery bez powodu. Tzn obiektywnego, bo przecież w JEJ wizji świata powód jak najbardziej jest

Discord napisał/a:

Co tam, że oni sami w kółko mi wmawiali, że mam nosić długie włosy i sukienki, bo jestem dziewczynką.

Jesteś pewien, że nasi rodzice nie wychowywali się przypadkiem wspólnie?

Swan napisał/a:

Emocje to i bez testosteronu przechodzą pod wpływem wieku.

D**a tam Z wiekiem dopiero się pojawiają Tzn może ja się ich (wreszcie) choć odrobinę uczę

Swan napisał/a:

Może sabotujesz swoją własną tranzycję "fazą" na fantazyjny ubiór? Ja tak miałem przez jakiś czas

To postanowiłeś się wziąć jednak za tranzycję?

Discord napisał/a:

'może jak będziemy udawać, że tego słonia w pokoju nie ma, to zniknie'

Też znane I zamiast zabrać dziecko, czy niech nawet już nastolatkę do psychologa to nie. Słonia da się zasłonić. A to, co dziecko odwala, choćby pod kątem cięcia się to przecież nie jest wynik problemów psychicznych tylko widzimisię. Psycholog, psychiatra i psychiatryk za to byli przedstawiani jako największe zło, kara i straszak. Dzięki czemu dorobiłem się do tych lekarzy urazu. Co za tym idzie może mnie, albo jakiemuś psychologowi wcześniej by błysnęło czemu całe życie jest do d**y, od 12-13 roku wiecznie w depresji. No ale - po co, skoro da się słonia zasłonić, byle tylko nie było wstydu, bo przecież "inne dzieci są normalne, tylko nie Ty". Bo na zewnątrz wszystko musi być piękne i lukrowane, nawet jeśli w środku gnije i łażą robaki

[Sven]

Cytat:

To postanowiłeś się wziąć jednak za tranzycję?

Powiem tak, przestałem mieć ochotę zachowywać się kobieco i jednocześnie zaczęła mnie już bardzo brać zazdrość, że faceci cis nie uważają mnie za członka grupy, a siebie nawzajem tak.

Cytat:

To postanowiłeś się wziąć jednak za tranzycję?

Powiem tak, przestałem mieć ochotę zachowywać się kobieco i jednocześnie zaczęła mnie już bardzo brać zazdrość, że faceci cis nie uważają mnie za członka grupy, a siebie nawzajem tak.

[Discord]

wij, ja zaczynam się poważnie zastanawiać czy Twoja rodzina nie jest spokrewniona z moją XD Wszystko co piszesz to wypisz wymaluj moja historia. Jak przyszedłem do nich, że ej, mam zdiagnozowaną depresję i biorę na to leki żeby nie oszaleć to dowiedziałem się, że wymyślam, jestem delikates i w ogóle to dziwka atencyjna ze mnie. Wszelkie choroby psychiczne są za mało glamour żeby o nich mówić głośno. Ts dziecko to już w ogóle kaplica. Lepiej udawać, że to się nie dzieje.

Padnę jak będą dalej do mnie wołać 'dziewczynko' jak na T zapuszczę brodę na drwala.
(generalnie zarost chcę, ale raczej taki 5 o clock shadow, ale specjalnie na wizyty u nich będę zarastał jak zwierzę XD Narzeczona protestuje, bo nie lubi hipsterskich bród, ale tu chodzi o PRYNCYPIA XD)

Cytat:

O to to. Problem zaczyna się kiedy pojawiają się niechciane łzy - tym bardziej, że często są kompletmnie nieadekwatne, wynikające z sytuacji stresowej, lub przejechania się po mnie przez matkę. Podejrzewam, żer niestety mechanizm wyniesiony z dzieciństwa

Yep, mam tak samo. Ja wręcz ze strachu wybucham płaczem. I złością. Bo dojść do słowa mi nie pozwalają i szczują aż się rozpadam. Co jak co, ale emocjonalną manipulację mają opanowaną do perfekcji.

Cytat:

Z wiekiem dopiero się pojawiają Tzn może ja się ich (wreszcie) choć odrobinę uczę

wij do jasnej anielki, jesteś PEWIEN, że my nie jesteśmy spokrewnieni? XD

Cytat:

Bo na zewnątrz wszystko musi być piękne i lukrowane, nawet jeśli w środku gnije i łażą robaki

Nasze rodziny są spokrewnione, to oficjalne. U mnie musi być wszystko perfekcyjne. Syf się zamiata pod dywan i się o nim nie mówi. Uśmiechaj się ładnie, ale nie odzywaj się za dużo, nie mów nic o tym jak naprawdę się czujesz. Jesteśmy idealną rodziną i masz się zachowywać jakbyś codziennie z rana wydalał tęczę, taki jesteś szczęśliwy.

A tak jeszcze co do czucia się lepiej ze sobą, to autentycznie czuję się jak nowy człowiek. Ponieważ czekałem na wizytę w klinice 3 lata, to popadłem w totalne odrętwienie. Nie dbałem o to jak wyglądałem ani o swoje zdrowie. Po prostu taka stagnacja mnie ogarnęła i beznadzieja, że nigdy nic się nie zmieni. W końcu miałem wizytę i teraz wszystko się rusza i nagle chcę o siebie zadbać. Bo już nie wiszę w nicości, czekając czy kiedykolwiek coś się zacznie zmieniać. Dawno nie dostałem takiego kopa energii.

[Armand]

[Jenny]

Armand, mamy nie odbierać telefonów?
Albo przejechać N kilometrów by odwiedzić groby i nie wpaść na 5 minut?

[Armand]

Jenny, a po co odbierać telefon, skoro się wie, że usłyszy się stek obelg?

[Jenny]

Armand, rozmowę można przerwać w chwili kiedy czujemy się źle. A nie odbierając nie będziesz wiedział, czy może coś się zmieniło.

[Katarzyna]

[Sven]

Daję radę. Na razie mam ograniczone pole działania, bo studia, ale od wiosny powinno być już lepiej w tym względzie. Ale i tak jest okej

Daję radę. Na razie mam ograniczone pole działania, bo studia, ale od wiosny powinno być już lepiej w tym względzie. Ale i tak jest okej

[Katarzyna]

[Sven]

Czemu preppersi?
Nwm, nie mam do tego głowy aktualnie. Do nowych hobby. Za dużo do roboty.

Czemu preppersi?
Nwm, nie mam do tego głowy aktualnie. Do nowych hobby. Za dużo do roboty.

[Katarzyna]

[Sven]

Ok nie zaśmiecajmy już tematu.

Ok nie zaśmiecajmy już tematu.

[wij]

[Discord]

[wij]

[Discord]

[OlaHime]

Ja odnoszę wrażenie, że pewnych emocji nie czuję/nie pozwalam im dojść do głosu/nie pokazuję (zależnie od tego, o co chodzi), z wielu powodów:

1. Co prawda moi rodzice nie zachowywali się nigdy tak jak w/w, ale jednak często zwyczajnie bałam się wyżalić, z powodu jakichś konsekwencji, choćby uznania mnie za zbyt dziecinną.
2. Trochę wpływu na to miały też 4 ostatnie lata - nie życzę nikomu mieć w takim okresie 5-ciu pogrzebów, z czego 3 to najbliższa rodzina (babcia od mamy, dziadek od taty i siostra).
3. Do tego wstyd przed rozmawianiem o czymś, co wiem, że im się nie spodoba, bądź mogę o to podejrzewać; zresztą mimo braku problemów z tym związanych, do dziś trochę żałuję zachęcenia mamy do zabawy w mikronacje.

Pociesza mnie jedynie to, że przez te wszystkie lata zbudowałam sobie pancerz emocjonalny, i jestem w stanie nie wybuchać gniewem gdy rodzice mnie misgenderują, dzięki czemu jest spokój. Acz dziś musiałam ojcu podać numer dowodu (kwestie spadkowe), i jak zobaczyłam ósmą literkę w adresie tego forum na nim to miałam ochotę wrzucić go do Oroduiny.

Jak się kiedyś w końcu wyprowadzę, to od razu zamierzam powiedzieć, że ja zdecyduję kiedy i komu się wyoutować oraz w ogóle co robić. Muszę przestać się martwić ich zgodą o cokolwiek.

Discord - trzymam kciuki.

[Hyacinth]

[OlaHime]

[Discord]

OlaHime, dzięki za wsparcie. I moje kondolencje z powodu tak wielu strat w rodzinie. Ja ostatnio taki cios miałem jak mój Dziadek umarł 13 lat temu. Nadal trudno mi się pozbierać po tym, bo to była jedyna osoba w mojej rodzinie, która w pełni i bezwarunkowo mnie kochała i rozumiała. Brakuje mi go. Jestem pewien, że teraz z tym całym syfem wychodzenia z szafy by mnie wspierał.

Szturchnąłem Matkę czy dostała maila. Odpisała, że tak i że pogadamy jak ich odwiedzę za tydzień. Przy okazji dodała, że 'mam prawo do wolności i ona też ma prawo do wolności'. Nie mam bladego pojęcia o co jej chodziło z tym tekstem, ale moje borderline mi podpowiada, że nic dobrego.
Nie no spoko, właśnie dlatego napisałem maila, bo ja w słowach na żywo z nimi zamieniam się w kupę bełkoczącego bezsensu. Ale dobra, pogadamy za tydzień. Może być grubo.

[Vera-chan]

Mi się wydaje, że "ty mów co chcesz, a ja i tak będę myśleć swoje"

[Discord]

Vera-chan, a wiesz że to była moja pierwsza myśl?
Cóż, jak tak będzie, to biorę zadek do taksówki i jadę do rodziny narzeczonej. Jak wiele rzeczy w moim życiu mogło być przedmiotem negocjacji z nimi, tak to kim jestem jest sprawą nie podlegającą dyskusji i inaczej tego nie zaakceptuję.

[Vera-chan]

Dokładniej rzecz ujmując, brzmi to jak postawienie granicy. Imo, w trakcie spotkania i w ogóle najbliższej przyszłości, nie ma sensu jej poruszać - w tym temacie status zimnej wojny. Nie ma co przesuwać zegara zagłady bliżej północy, ale wciąż można liczyć na to, że za jakiś czas przyjdzie odwilż, gdy samodzielnie zaobserwuje, przemyśli, wyciągnie wnioski. Na to niestety trzeba czasu i cierpliwości, a próba rozwijania tematu może być potraktowana, jako przyczynek do skorzystania "z wolności", cokolwiek by się za nią nie kryło

[wij]