[nicooola]

Macie czasem takie musli samobójcze, jak sobie radzicie ?
Pytanie kieruje do osób , które mają również życie w świecie , nie tylko wirtualnym ...

[Asaf]

Jest zbyt pięknie by się zabijać.

[avery]

tak. przed antydepresantami bardzo często, praktycznie codziennie, teraz już rzadziej. w moim wypadku pomogły leki i terapia.

[Freja]

Tak na zasadzie: "ale by wszystkim było przykro", to mi się nawet zdarzało.
Ale tak na serio nigdy.
Potrafiłam się obrazić na cały świat i rozczulać nad sobą, marudząc, jak to mi źle, ale zawsze gdzieś w środku było przekonanie, że przecież jutro też będzie dzień.

Najbardziej zawsze chyba pomagało takie przejęcie władzy nad swoim życiem. Rozpoczęcie (chociażby drobnych) zmian, które:
- poprawiały mi rzeczywistość na lepsze,
- uświadamiały, że własnymi decyzjami mogę na lepsze coś zmienić.
Czasami długo (kilka-naście miesięcy) to zabierało i nie przenosiło od razu do komfortowego samopoczucia, ale jednak było warto.

[zombiak]

Zazwyczaj wychodzę z założenia, że każdy kiedyś umrze, więc po co to przyspieszać. Podczas gdy większość ludzi woli zapomnieć o swojej śmiertelności, mnie ona poprawia humor.
Śmierć jest taka permanentna a w życiu przecież tyle ciekawych rzeczy można robić

[Nadiyah]

Postaw sobie jakiś cel w życiu (wiem, że może wymyślenie być ciężkie i w ogole), ale w simie jak bedziesz moec zapał do tego, żeby dążyć do wyznaczonego celu, to nawet takie myśli przy tym wymiękną, tylko trzeba być upartym w swoim działaniu.

[Jeżynka]

[nikonikt]

[eMily_Mae]

[wendigo]

Od czasu rozpoczęcia korekty takich myśli nie mam. Czasem tylko myślę, że nie mam już siły ani ochoty i najlepiej byłoby umrzeć i mieć spokój z tym życiem, mam czasem takie myśli. Ale ni jak sobie z nimi nie radzę, bo nie są samobójcze, więc nie są groźne (najwyżej trochę smutne).

[nicooola]

Jeżynka, dzięki zmieniło to moje kulinarne życie.

[Lagertha]

Nauczyłam się zatrzymywać złe myśli. Trochę to trudne do nauczenia, ale dziko skuteczne. Podobno można się tego nauczyć na terapii, ale ja się sama tego nauczyłam.

Nie chcę umierać jak coś, prób za sobą też nie mam. Ale dostaję czasem takie myśli jak poziom beznadzieji w moim życiu się podnosi. Długa historia co i jak. No i taki tryb funkcjonowania jeszcze, ja to nazywam survivalowym: gdzie koncentruję się tylko na przeżyciu za wszelką cenę. Niestety ta druga opcja jest bardzo wyczerpująca zarówno psychicznie jak i fizycznie (czasem). No i na koniec jakiś mały promyk nadzieji, że to co złe się kiedyś skończy i że będę mogła w końcu mieć własne życie bez zależności od tych wszystkich lekarzy i urzędników i że może ktoś mnie pokocha... Może to i głupie ale mam jeszcze trochę takiej nadzieji. Nawet jak czasem sobie bardziej sama wmawiam że ją mam niż rzeczywiście mam.

Nauczyłam się zatrzymywać złe myśli. Trochę to trudne do nauczenia, ale dziko skuteczne. Podobno można się tego nauczyć na terapii, ale ja się sama tego nauczyłam.

Nie chcę umierać jak coś, prób za sobą też nie mam. Ale dostaję czasem takie myśli jak poziom beznadzieji w moim życiu się podnosi. Długa historia co i jak. No i taki tryb funkcjonowania jeszcze, ja to nazywam survivalowym: gdzie koncentruję się tylko na przeżyciu za wszelką cenę. Niestety ta druga opcja jest bardzo wyczerpująca zarówno psychicznie jak i fizycznie (czasem). No i na koniec jakiś mały promyk nadzieji, że to co złe się kiedyś skończy i że będę mogła w końcu mieć własne życie bez zależności od tych wszystkich lekarzy i urzędników i że może ktoś mnie pokocha... Może to i głupie ale mam jeszcze trochę takiej nadzieji. Nawet jak czasem sobie bardziej sama wmawiam że ją mam niż rzeczywiście mam.

[Dalida]

Kiedyś jak miałam myśli samobójcze szczególnie przez dokuczanie mi przez kolegów z gimnazjum (to był najgorszy okres w moim życiu) to sobie powtarzałam że kiedyś się zemszczę, może to śmiesznie zabrzmi ale teraz jak spotykam niektóre osoby co wtedy były moimi oprawcami to pierwsi mówią mi "cześć" i zagadują a to daje mi dużo większą satysfakcję niż zemsta której kiedyś pragnęłam, od kiedy poukładałam swoje życie, mam męża pracę cele w życiu to w chwilach słabości jak nachodzi mnie myśl by skończyć to cierpienie myślę ile jeszcze pięknych mnie rzeczy czeka, kiedyś bycie żoną to była totalna abstrakcja i to dodaje mi sił, dziwne bo kiedyś myślałam że jak już będę sobą w pełni nie będę miała dołów a okazało się że tamte problemy minęły ale są nowe, życie mnie zahartowało i umiem sobie radzić. Komuś kto jest w mega dole i chce skończyć ze sobą powiedziała bym jedno: zaczekaj może jutro, może za miesiąc, może za rok się wszystko odmieni, zabić się możesz w każdej chwili ale wtedy się nie przekonasz jak to Twoje życie sie potoczy

[Usunięty]

U mnie w okresie szkolnym myśli samobójcze się pojawiały czasami przez kolegów ze szkoły, czy przez sytuację w domu. Ale na szczęście nigdy nie próbowałam ich realizować. W tamtym okresie nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak transpłciowość. Po prostu nie pasowałam do grupy, nie potrafiłam nawiązać normalnej relacji z innymi chłopakami. W podstawówce zauważyła to nawet nauczycielka, zrobiła mi jakąś motywującą przemowę, ale nic to nie zmieniło.

Życie też mnie zahartowało w pewien sposób - zamknęłam się w sobie, otaczając się swego rodzaju skorupie, wszystko po mnie spływało jak woda po kaczce. Emocje skrywałam za uśmiechem, zresztą taki odruch mam do teraz. Do puki ktoś nie uderzył w czuły punkt i wszystko pryskało jak bańka mydlana. Powodując płacz i/lub furię, a płacz przychodził później.
Też w wieku dojrzewania zaczęłam się jąkać. Pomogła mi przypadkiem przeprowadzka i zmiana środowiska, skończyło się nękanie. Pewność siebie pomogła praca w sklepie, gdzie trzeba było z klientami umiejętnie rozmawiać.

U mnie w okresie szkolnym myśli samobójcze się pojawiały czasami przez kolegów ze szkoły, czy przez sytuację w domu. Ale na szczęście nigdy nie próbowałam ich realizować. W tamtym okresie nie miałam pojęcia, że istnieje coś takiego jak transpłciowość. Po prostu nie pasowałam do grupy, nie potrafiłam nawiązać normalnej relacji z innymi chłopakami. W podstawówce zauważyła to nawet nauczycielka, zrobiła mi jakąś motywującą przemowę, ale nic to nie zmieniło.

Życie też mnie zahartowało w pewien sposób - zamknęłam się w sobie, otaczając się swego rodzaju skorupie, wszystko po mnie spływało jak woda po kaczce. Emocje skrywałam za uśmiechem, zresztą taki odruch mam do teraz. Do puki ktoś nie uderzył w czuły punkt i wszystko pryskało jak bańka mydlana. Powodując płacz i/lub furię, a płacz przychodził później.
Też w wieku dojrzewania zaczęłam się jąkać. Pomogła mi przypadkiem przeprowadzka i zmiana środowiska, skończyło się nękanie. Pewność siebie pomogła praca w sklepie, gdzie trzeba było z klientami umiejętnie rozmawiać.

[Itakmnienieznas]

Myśli? Mam je codziennie. Próby? Niemal nigdy, napewno nigdy poważne. Jak sobie radzę? Myślę o jednej dziewczynie dla, której chce żyć, chce jej pomóc... No i odrobinę boję się pustki p śmierci.

[Naathano]

Nie radze.

[Ada75]

Ale pytasz o grupę wsparcia, więc chcesz sobie poradzić. Na początek to będzie dobre rozwiązanie.

Ale pytasz o grupę wsparcia, więc chcesz sobie poradzić. Na początek to będzie dobre rozwiązanie.

[AnnaMaria12]

Zawsze warto skorzystać z pomocy specjalisty. Świetni psychologiwie przyjmują w PsychoMedic. Zajmują się kompleksową psychoterapią osób LGBT.
Polecam!

[ElżbietaFromage]

Radzę sobie czytając grupę dyskusyjną ash (alt.suicide.holidays). Dzisiaj są to niestety już tylko archiwa - niestety. Grupa popiera ideę "wyboru śmierci" i można znaleźć tam bardzo ciekawe opisy prób samobójczych (a właściwie testów, gdyż "prochy" unikają nieracjonalnego zachowania samobójczego, ich próby są mozolnymi przygotowaniami, poszukiwaniami odpowoedniej metody itp.)

Wedle różnych badań wskazuje, że właśnie postawa "prochów" najbardziej pomogła wielu osobom z myślami samobójczymi, głównie przez to, że dając komuś prawo do śmierci, edukując go w zakresie tego "jak się zabić" traktuje się drugą osobę jak podmiot własnego życia, a nie odbiera się takiej osobie kolejną sferę kontroli.

Dzięki temu, że wiem jak umrzeć, umrzeć bezboleśnie - nie narażając innych - a także daję sobie do tego prawo, czuję się wolna. Mogę się cieszyć małymi przyjemnościami - dużymi równierz Ach ten smak kawy o poranku, kiedy wiesz, że to ty wybrałaś przeżycie tego dnia, a nie zostałaś do tego zmuszona przez pozbawienie wiedzy i wpędzenie w poczucie winy - bezcenne

Fragment manifestu prochów - tłumaczenie nieudolne własne:

Cytat:

1. Wybór życia, a przymus życia. Smuci nas fakt, że żyjemy w czasach oraz społeczeństwie, w których nie uznaje się prawa do popełnienia samobójstwa, zmuszając nas do życia. Jako "prochy" poszukujemy dobrowolności życia, odrzucając konieczność przeżywania go pod przymusem pozostawania przy życiu. Różne osoby, które starają się zapobiegać samobójstwom, namawiają nas abyśmy *wybierali życie*, jednak ich taktyka w dużej mierze opiera się na zwodzeniu nas i zmuszaniu do dalszego życia. Jednak wybór jest niemożliwy, jeżeli nie daje się możliwości skorzystania z niego. Wybrnie życia jest niemożliwe, jeżeli odmawia się wybrania śmierci. Taktyka działaczy na rzecz zapobiegania samobójstwom przypomina działania partii w systemach totalitarnych, gdzie jest tylko jedna legalna Partia i wszyscy obywatele są zmuszeni głosować na tą i tylko tą jedną partię. Ponieważ wszystkie inne partie są nielegalne, wszelki wybór w takich krajach należy uznać za fałszywy. To samo można powiedzieć o *wybieraniu życia*: w rzeczywistości nie mamy możliwości wybrania życia tak długo jak władze uniemożliwiają nam wybór, a także możliwość kontemplacji, alternatywnych opcji. "Prochy", które żyją autentycznie wybrały życie, po przeanalizowaniu samobójstwa jako opcji dla siebie samych: rzeczywiście, żyją jako samobójcy. "Prochy" chcące żyć, rozumieją posiadanie własnego życia radykalnie. Z naszego punktu widzenia, nie-prochy, które żyją bez świadomości śmierci oraz bez dania sobie prawa do samobójstwa, *przeżywają* a nie *żyją*.

[Armand]

[Maxine]

Moje myśli wpadają i wypadają ze mnie, przechodzą szepcząc różne słowa, które prowadzą do - albo zabawy nożem i jechachanie nim po skórze, albo oglądania widoków na wysokim parkingu który aż prosi żeby skoczyć lub z bliższego mi miejsca - okna w mieszkaniu. Ale po kilku chwilach dołowania wracam do normalności, albo inni mnie wracają, mówiąc jak jest.

[ElżbietaFromage]

[WojtekM]

A wśród tych najbardziej zagorzałych obrońców jest multum pań 70+, które w czasach młodości nie jeden raz poddawały się aborcji.

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[Armand]

ElżbietaFromage, to znaczy?

[ElżbietaFromage]

Z mojej perspektywy wygląda to tak jakbyś z jakiegoś względu dostrzegał drobiazgi odnoszące się do jakiegokolwiek rozróżnienia i je nadwartościował.

Naprawdę nie musisz się martwić o to, co dla "prochów" byłoby lepsze - bo czyż takie zdanie nie jest przejawem takiej samej pychy?

[Armand]

Rozumiem.

[Maxine]

[Cukierkowa]

Oglądałam Botox tam lekarka sama odłączyła od aparatury swojego ukochanego. Miał 4 kończynowy paraliż i to był prawdziwe akt miłości. Pozwoliła mu odejść a nie żyć w piekle gdzie niczym nie ruszysz.Tylko leż.

[Kluska]

Myśli samobójcze w różnym natężeniu przez prawie 17 lat - pomógł Escitalopram.

[Crissy]

Myślisz o samobójstwie? Możesz poprosić o pomoc:

- Telefon zaufania Lambdy Warszawa (czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 18–21), tel. 22 628 52 22
- Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, bezpłatna i anonimowa pomoc (codziennie w godzinach 12-22), tel. 116 111
- Telefon zaufania "Niebieska Linia" dla osób doświadczających przemocy (darmowy i całodobowy), tel. 800 12 00 02
- Pomoc psychologiczna i prawna Kampanii Przeciw Homofobii, mail: bezpieczniej@kph.org.pl
- Pomoc psychologiczna Fundacji Trans-Fuzja, mail: psycholog@transfuzja.org
- Pomoc psychologiczna Stowarzyszenia Tęczówka w Katowicach i Bielsku-Białej, mail: psycholog@teczowka.org.pl, tel. 796 407 789
- Spotkania grupy wsparcia Fabryki Równości (Łódź) dla osób LGBT+ - każda czwarta środa miesiąca godz.17.00-20.00, mail: poczta@fabrykarownosci.com

Myślisz o samobójstwie? Możesz poprosić o pomoc:

- Telefon zaufania Lambdy Warszawa (czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 18–21), tel. 22 628 52 22
- Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, bezpłatna i anonimowa pomoc (codziennie w godzinach 12-22), tel. 116 111
- Telefon zaufania "Niebieska Linia" dla osób doświadczających przemocy (darmowy i całodobowy), tel. 800 12 00 02
- Pomoc psychologiczna i prawna Kampanii Przeciw Homofobii, mail: bezpieczniej@kph.org.pl
- Pomoc psychologiczna Fundacji Trans-Fuzja, mail: psycholog@transfuzja.org
- Pomoc psychologiczna Stowarzyszenia Tęczówka w Katowicach i Bielsku-Białej, mail: psycholog@teczowka.org.pl, tel. 796 407 789
- Spotkania grupy wsparcia Fabryki Równości (Łódź) dla osób LGBT+ - każda czwarta środa miesiąca godz.17.00-20.00, mail: poczta@fabrykarownosci.com

[wij]

Żeby jeszcze człowiek wtedy myślał trzeźwo i miał wizję i siły, żeby gdzieś dzwonić/pisać, a nie myśleć tylko o "pójść pier****ąć się pod pociąg, tylko w którym miejscu"....

[ElżbietaFromage]