[OlaHime]

W zeszły wtorek zostawiłam mamie list, o mojej identyfikacji i o tym, że chcę dokonać korekty płci. Zareagowała, jak ja to określiłam, "neutralnie-pozytywnie", tzn. nie była 200% supportive, ale nie była transfobiczna either, nie licząc misgenderingu/deadname; nawet po drugiej rozmowie mi dała przeźroczysty lakier do paznokci, wystraszywszy się tego, że miałam stopy pomalowane A po rozmowie z ojcem (poniżej) przyszła do mnie z uśmiechem i spytała "i jak, dobrze go przygotowałam?"

Miała oryginalnie ojcu nie mówić, i w ogóle straszyła mnie, czego to on mi nie zrobi. Wczoraj jednak powiedziała. Ani mnie z domu nie wyrzucił, ani nie pobił, ani nic. Normalnie rozmawialiśmy. Powiedział, że "nie uważa tego za normalne", "na chwilę obecną nie widzi mnie w sukience" [d'oh] i "nie zmieni sposobu tego jak mnie nazywa", ale chociaż podszedł od tego od strony "nie popieram cię, ale rozumiem, że jest to dla ciebie problemem"; poza tym nazywał mnie "swoim dzieckiem" zamiast "swoim synem", więc jakaś nadzieja jest.

On a side note, dowiedziałam się, że moja siostra (która od dwóch lat nie żyje), poza tym, że miała porażenie mózgowe (co wiedzieli wszyscy, nawet jakiś radny kiedyś w jej sprawie wystosowywał interpelację do naszego urzędu dzielnicy), była też intersex.

tl;dr oboje moi rodzice wiedzą, że jestem trans i nie mam z tego powodu gorszego życia.