[LaoTze]

Mam do was pytanie jako, że już od dwóch dni prowadzę dyskusje na temat tego czy osobom transpłciowym, by przeszkadzało gdyby ich biologiczne dziecko mówiło do nich per "tata" (gdy identyfikuje się jako kobieta) /per "mama" (gdy identyfikuje się jako facet). Jak jest u was? Zgodzili byście się na to by dziecko nazywało was wbrew temu co czujecie? A jeśli tak to czy by was to nie bolało?

Ps.
Jeśli temat był to przepraszam, ale niestety nie mogłam znaleźć.

[Ada75]

Absolutnie by mi nie przeszkadzało. Choć myślę, że "dzieci wiedzą lepiej" i znajdują genialne rozwiązania w takich trudnych sytuacjach.

Absolutnie by mi nie przeszkadzało. Choć myślę, że "dzieci wiedzą lepiej" i znajdują genialne rozwiązania w takich trudnych sytuacjach.

[Hestia]

Jest chyba różnica między zgodą na to, a tym, czy to by bolało, czy nie. Trudno jest wymagać pewnych rzeczy od dzieci

[Włóczykij]

Nie planuję mieć dzieci, na pewno nie biologicznych, ale gdybym z jakiegoś powodu jednak takie miał, to nie chciałbym być ich "mamą". Szczególnie w przypadku osób które są postrzegane w społeczeństwie jako płeć, z którą się identyfikują, takie missgenderowanie przez dziecko (albo kogokolwiek innego) mogłoby być odebrane dość niezręcznie. Na przykład: przychodzi po dziecko do przedszkola facet z wąsem, a maluch do niego "cześć, mamo!".
Jeśli jesteśmy out przed rodziną, partner, rodzice itd. zwracają się w formie męskiej, to i dziecko może.
Ogólnie to częściej maluchom łatwiej jest wytłumaczyć takie rzeczy niż dorosłym. Usiąść z dzieckiem, wyjaśnić mu jak powinno się zwracać i tyle. Nie widzę powodu, dla którego miałoby się nie "przestawić", jeśli się to jasno wytłumaczy.
Jeśli dziecko jest naprawdę małe, to szybko zmieni wersję, a jeśli jest duże, to wytłumaczenie mu ważnych dla rodzica spraw jest bardzo istotne, żeby się dobrze rozumieli w przyszłości i nie wyszły z tego jakieś problemy, skrywane urazy, czy inne paskudztwa.

[Hyacinth]

Jezu... nie. Nigdy w życiu. Spalałbym się ze wstydu za każdym razem. Wystarczy mi, że już dla moich rodziców jestem "zawsze jedyną i tą samą córeczką".

Jezu... nie. Nigdy w życiu. Spalałbym się ze wstydu za każdym razem. Wystarczy mi, że już dla moich rodziców jestem "zawsze jedyną i tą samą córeczką".

[Włóczykij]

[Crissy]

Zgadzam się z Ada75, dzieci znajdują dobre rozwiązania same, zwłaszcza, że są świadkami zmian i większe znaczenie dla nich ma to, jacy jesteśmy dla nich samych.

Zgadzam się z Ada75, dzieci znajdują dobre rozwiązania same, zwłaszcza, że są świadkami zmian i większe znaczenie dla nich ma to, jacy jesteśmy dla nich samych.

[fioletowe]

[wendigo]

Przede wszystkim uważam, że pytanie o to osób ts, które zaczęły tranzycję w wieku 20 lat i wcześniej a posiadanie przez nich biologicznych dzieci od początku było: "bee i niemożliwe!" jest bez sensu... Dla nas (bo też się do tych osób zaliczam) samo posiadanie biologicznych dzieci i bycie dla nich rodzicem płci biologicznej to jakiś niepojęty kosmos.
Nawet nie umiem odpowiedzieć na to pytanie, choćby z tej prostej przyczyny, że nie miałbym dzieci biologicznych - nie było takiej opcji (a gdyby się przydarzyła, to tylko mogłaby w efekcie jakiegoś gwałtu, a wtedy -> aborcja z ustawy).

Dalej...

[Ada75]

W trakcie rozważania tego tematu zauważyłam, że słowa mama i tata są właściwie gramatycznie neutralne płciowo.

W trakcie rozważania tego tematu zauważyłam, że słowa mama i tata są właściwie gramatycznie neutralne płciowo.

[Karatajew]

Ada75, synek jednej z forumowych koleżanek wymyślił "tacia"

[Freja]

[Liliana]

[Crissy]

to jest piękne w tym właśnie... w radosnej twórczości dziecięcej, kiedy biorą nas takimi jakimi jesteśmy..
nie rozmawiałam ze swoją córką jeszcze tak na poważnie, ale widziała mnie "en femme", też była fajna zabawa kosmetykami... malowanie się na wariata i inne dziwne kombinacje..
dzieci, jeżeli są kochane, biorą nas takimi jakimi jesteśmy...
jednak boje się o okres dojrzewania,. kiedy to społeczne dorastanie będzie miało większy wpływ na jej życie....

to jest piękne w tym właśnie... w radosnej twórczości dziecięcej, kiedy biorą nas takimi jakimi jesteśmy..
nie rozmawiałam ze swoją córką jeszcze tak na poważnie, ale widziała mnie "en femme", też była fajna zabawa kosmetykami... malowanie się na wariata i inne dziwne kombinacje..
dzieci, jeżeli są kochane, biorą nas takimi jakimi jesteśmy...
jednak boje się o okres dojrzewania,. kiedy to społeczne dorastanie będzie miało większy wpływ na jej życie....

[Liliana]

Crissy, sama się tego boję. Mam jednak nadzieję, że przygotuję syna do tego etapu najlepiej jak potrafię, a do tego czasu temat tak spowszednieje, że mało kto będzie zwracał na to uwagę.

Ktoś mi kiedyś powiedział, żebym zabrała żonę, syna i wyprowadziła się gdzieś daleko... Pytam - jaki to ma sens? Ciągła ucieczka... Wiem, że zostając w miejscu, w którym mieszkam, zagrałam va banque. Wszystko mi jednak mówi, że to się chyba opłaciło. W końcu mieszkam tu od urodzenia i żyjąc w poprzedniej postaci miałam dość liczne grono znajomych, a sąsiedzi zawsze witali mnie z uśmiechem.

Po coming-oucie nie zmieniło się zbyt wiele. Tak, początkowo był to szok, ale w chwili obecnej sytuacja wydaje się normować. W mojej ocenie ogromne znaczenie ma właśnie to, że nasza rodzina żyje tak, jak poprzednio - kochamy się, pracujemy, bawimy się, robimy zakupy, chodzimy całą rodziną na spacery, moje dziecko bawi się z innymi, ja piję kawę i plotkuję z ich rodzicami... Po prostu normalne życie. Na tym właśnie oparłam swoją strategię - pokazać otoczeniu, że nie dzieje się nic złego, nikt nikogo nie krzywdzi. Owszem, docierają wieści o transfobicznych komentarzach, wypowiadanych za plecami, ale jest ich jakby coraz mniej. Jakie efekty przyniesie to w przyszłości, gdy młody zacznie dojrzewać, tego nikt nie jest w stanie powiedzieć. Tak, boję się tego bardzo, ale jednocześnie staram się być dobrej myśli. Póki co nie martwię się na zapas, tylko działam. Praca u podstaw daje naprawdę dobre efekty.

[wendigo]

[Sig]

Nie mam dzieci ale jestem na etapie podhodzenia do zakupu mieszkania. Zobaczymy jak pójdzie i wtedy o progeniturach pomyślimy (obaj chcemy dzieci ale kilka opcji realizacji tego tematu). Hipotetycznie, latorośle będą od urodzenia znać nas jako ojców to przkręcenie tego na mama raczej byłoby przy fazie nastoletniego buntu czy coś. Bolałoby mnie gdyby taka była intencja a bawiło gdy dzieciak chciałby być arogancki czy cuś.

Tak naprawdę to wszystko jest jedynie moim gdybaniem