[alansb097]

Miał ktoś rozprawę, gdzie przesłuchiwany były tylko strony wy i rodzice, bez innych osób typu znajomi? I lepiej z takimi świadkami czy bez? Biorąc pod uwagę że rodzice popierają i świadkowie też by poparli.

[Hestia]

Da się też mieć świadków a brak przesłuchania stron, także ten...

[Jenny]

[Hestia]

na okoliczność tożsamości powoda/ódki, jeh/jego funkcjonowania itp.

[Jenny]

Hestia, ale co jeśli rodzice nie są hurra za, ale też nie utrudniają procedury dodatkowymi świadkami, dowodami? Powiedzmy, że tylko zostali przesłuchani i dodatkowo dali jakieś zdjęcia z dzieciństwa rzekomo potwierdzające ich wersję.
Mam "wyczuć" nastroje sędziego w kierunku negatywnego wyroku i za wczadu zgłosić świadków? Czy sędzia sama wyjdzie z propozycją złożenia dodatkowych dowodów?

[wendigo]

[wendigo]

[Karatajew]

[adatoproste]

Ja miałam bez swiadkow, były dwie sprawy, Sad powołał biegłą.
wszystko dobrze się skonczylo

[Mr. X]

[wendigo]

[wendigo]

[kicur]

Wywołany do tablicy mówię, że w tamtym wzorze dosyć dziwny wydaje mi się pomysł, żeby pisać w trzeciej osobie liczby pojedynczej, jeśli się nie ma zawodowego pełnomocnika, który przygotowuje i składa pozew. Przy czym bardziej spójne wydaje mi się używanie tych form czasowników, które są właściwe dla płci odczuwanej powoda/powódki.

Szczerze mówiąc to akurat zgadzam się z tym, że w takiej sprawie konieczny jest biegły, choć sam wnioskowałbym o przeprowadzenie opinii jeszcze przed pierwszą rozprawą tylko gdybym wiedział, że rodzice są przeciwni. Dlaczego jest konieczny - bo transseksualizm to złożone medyczne zagadnienie i "osobie z ulicy" (w tym sędziemu) prawdziwym transseksualistą może się wydać ktoś, kto nie akceptuje swojej orientacji seksualnej albo swojej ekspresji płci; lub z drugiej strony mogą odrzucić jako fałszywego transseksualistę kogoś, kto jest homo lub bi względem swojej płci odczuwanej, czy też pierwszy raz sobie uświadomił niezgodność swojego ciała i tożsamości później niż w dzieciństwie.

To, że w sprawach cywilnych /i medycznych/ ci biegli się pojawiają, jest powszechny, niestety. Właśnie przeżywam sytuację, że nie udało mi się pomóc osobie, która w okresie pogorszenia depresji została zmuszona przez członka bliskiej rodziny do zaciągnięcia pożyczki (oczywiście potem kochana rodzinka prysnęła z kwotą od pożyczkodawcy). Po przeanalizowaniu bliżej sprawy z przyjacielem radcą prawnym stwierdził, że żeby sąd uznał, że w momencie zawierania umowy zainteresowana nie miała zdolności do samodzielnego podejmowania decyzji (a więc umowa była nieważna), trzeba by powołać biegłego z zakresu psychiatrii

[Mr. X]

[kicur]

Jeśli chodzi o to, co jest stanem idealnym, to też jestem zdania, że nie powinno być wymogu biegłych sądowych ani dokumentacji od psychologów czy psychiatrów. Nie dlatego, że trudno znaleźć specjalistę, który wie, o co chodzi, tylko że elementem prawa do prywatności jest dostosowanie płci metrykalnej do swojej tożsamosci (i poniesienie konsekwencji tego, pozytywnych czy negatywnych). Tak samo w przypadku osoby pragnącej zawrzeć związek małżeński nikt nie weryfikuje, czy nie chce przez małżeństwo uciec od nierozwiązanych problemów z domu rodzinnego, albo czy przyszły małżonek nie jest jakimś narkomanem czy przemocowcem.

[marta]

Jeśli mogę... A nawet powinnam.
Miałam jakiś czas temu II rozprawę w Warszawie. Sądu absolutnie nie interesowało czy są świadkowie czy nie. Obie rozprawy odbyły się w składzie 4-osobowym:
- Sedzia
- protokolantka
- prokurator w miejsce kuratora - w miejsce zmarłego rodzica
- Ja
Przed sala rozpraw nikogo poza mną i panią prokurator nie było, na salę też nikt nie próbował wejść z obcych. Gdyby próbował - natychmiast bym wniosła do Sędziego wniosek o zamknięcie drzwi dla publiczności - czy jak to tam się zwie.
I rozprawa była bardzo krótka, pani prokurator wyjaśniła pani Sędzi co i jak, ja z nerwów wniosłam wniosek o biegłego aby to jakoś pociągnąć (nie wiem po co...) i tyle.
II rozprawa odbyła się z innym Sędzią. Zorientowany w temacie, mający chyba chęć do szybkiego zakończenia sprawy. I również poszło błyskawicznie - kilka pytań do powoda czyli do mnie zadanych przez Sąd i panią prokurator (tak proste, że nie warte zadawania, czysto dla formalizmu) + pytanie "czy na pewno". Potem przerwa 10 minutowa i ogłoszenie wyroku. Pozytywnego oczywiście I życzenia od Wysokiego Sądu dla mnie na dalszą drogę życia

A więc? Się da. Przynajmniej w Warszawie, w Sądzie Okręgowym przy Solidarności.
Bez świadków, bez adwokata, bez żadnego przedłużania, kręcenia, mataczenia przez innych itepe.

Oczywiście nie podoba mi się to, że osoby trzecie, które nigdy wcześniej przed rozprawą mnie na oczy nie widziały decydują o moim życiu - no ale niestety... Przy obecnym rzuncie - nie do przeskoczenia.

Tak, również czytałam te strrraszne rzeczy ze strony Ryu. Również trzęsłam się jak galaretka na I rozprawie i trochę przed II-gą Teraz już wiem, że nie było trzeba bo moja sprawa na szczęście była prosta I tego życzę również innym