[Triss]

Eeech, coraz bardziej mnie to męczy, zwłaszcza jak rozmawiam z chłopieczyną i znajomymi o moich planach. Czuję coraz głębsze opory przed powiedzeniem o problemie. Matka coś tam niby wie o mojej niebinarności (choć wciąż momentami mnie wciska w męskie normy, cóż, poniekąd ją rozumiem, choć mnie trochę to niekiedy krępuje mnie), reszta rodziny niekoniecznie, nie że konserwa(chyba że rodzina ojca i macocha), ale naprawdę, ciężko mi powiedzieć o tym czego pragnę i o czym prawdziwe marzę, wyjaśnić dokładnie co i jak, a zwłaszcza przyzwolenia mi na HRT (kurczę, zachowuję się jak dzieciak, który pyta się czy nie może się pobawić w jakąś ryzykowną zabawę). Znajomi, były chłopak, chłopieczyna czy wielu ludzi wie o tym doskonale co czuję, wspiera mnie, akceptuje, ale jakoś nie przychodzi mi przez gardło powiedzenie o tym rodzinie. Nie wiem co robić, zwłaszcza, że to pragnienie mnie zżera niekiedy.

[Ada75]

To chyba do kącika marudzenia bardziej, no ale cóż, jeśli nic nie zrobisz, nic nie powiesz, nic się nie zmieni .

To chyba do kącika marudzenia bardziej, no ale cóż, jeśli nic nie zrobisz, nic nie powiesz, nic się nie zmieni .

[Triss]

Gdyby był zupełny trans, łącznie z FFS, SRS itp. to może było mi łatwiej, a chodzi tylko o HZT

[Lagertha]