Jenny - 2018-11-02, 16:39 Temat postu: Mówić prawdę zawsze czy kłamać Taki temat mnie naszedł po wizycie na cmentarzu i przypadkowym spotkaniu tam jakiejś bardzo odległej rodziny. Można wyjechać daleko i nie narażać się na spotkanie kogoś kto kojarzy nas lub naszą rodzinę. Ale nawet wtedy czasem może się zdarzyć, że kogoś spotkamy. Kogoś kompletnie obcego, ale kojarzącego członków rodziny. Że ktoś, gdzieś, skądś i tyle. Może nawet daleki wujek. Tylko kontakt nigdy nie był utrzymywany. Wczoraj miałam taką okazję. Podchodząc do grobu widziałam ludzi stojących przy sąsiednim. Ok, myślę. Nikt bliski. Siadam na ławce i kątem oka widzę jak spoglądają na grób dziadków. Słyszę coś o dużej różnicy wieku. Fakt, babcia była młodsza od dziadka o 15 lat. A jak później się okazało, prababcia od pradziadka też 
Ludzie odeszli, ale po chwili jeden pan podszedł i zagadał, że jest z rodziny, że trudno teraz kogoś spotkać i zapytał czyją córką, bądź żoną, jestem. I tu miałam pewien zgrzyt... Przeszło mi przez myśl czy nie skłamać i powiedzieć, że jestem swoją żoną
Ale w końcu coś pokombinowałam, że jestem od "tego tam" bez określania kto dokładnie. To wystarczyło by pan zaczął mówić coś więcej o sobie. Dało mi to ogląd na to kto to jest i co wie. Dalej mogłam więc już wystąpić jako ja, czyli córka "tego tam". Uff... Ale... Jest to trudne. Nie lubię kłamać. Ale przed mówieniem prawdy mam czasem blokadę*. Nie chcę wyjść na kłamcę. Ale czy jedyna droga, to każdemu outować się? Czy miewacie takie sytuacje i co robicie? Edit: *to już powoli rozkminiam, że chodzi o lęki w stylu "co ludzie pomyślą" zaimportowane od rodziców. Ale czy to tylko lęk, czy coś jeszcze. Nie wiem. Edit2: Zastanawiam się teraz czy mam prawo aby określić się jako czyjaś córka, jeśli ta osoba nie akceptuje, że ma córkę 
Nickbread - 2018-11-02, 18:12 Też nie cierpię kłamać. W takich sytuacjac chyba bym powiedział prawdę, bo to rodzina i trochę się od tego nie da uciec. Ale też nie uważałbym tego za niesamowity grzech gdyby ktoś w takich kwestiach kłamał, tymbardziej jeśli się tej osoby raczej już nigdy nie zobaczy Jenny - 2018-11-03, 13:09 Chcę żyć cis-like, ale nie chcę ani kłamać ani ukrywać się. Po co te wszystkie walki o prawa i akceptację skoro koniec końców i tak najlepszą opcją jest ciągła ucieczka i strach o to, że ktoś się dowie. Bez sensu.
W sumie to nie. Choć mam tu zwykle pewien zgrzyt, bo nie uznaję za kłamstwo mówienie tylko części prawdy. Na przykład odpowiedź na pytanie "co się stało? Czemu płaczesz?", "nie, nic się nie stało", to nie jest kłamstwo. W zasadzie to jest prawda, bo ja na prawdę nie wiem "co się stało". Nie mam znajomych, więc może dlatego nie mam doczynienia z typowymi kłamcami. Edit: Czy możliwe, że nie mam znajomych, bo nie umiem kłamać? Bo trudno przychodzą mi takie proste rzeczy jak "pięknie dziś wyglądasz" w kierunku kogoś kto piękny nigdy nie będzie... Albo może nawet ładna jest, ale czy piękna  Brakuje kryterium.
wendigo - 2018-11-04, 04:07 Temat postu: Re: Mówić prawdę zawsze czy kłamać
Hmm... ja to widzę jeszcze inaczej: to nie jest ani kłamstwo ani outowanie się jak powiesz, że jesteś córką swoich rodziców - wszak jesteś kobietą i jesteś ich córką, więc powiedziałaś prawdę. Jestem prawie pewien, że jakiś dalekiii wujek czy ktoś w tym stylu głowy nie da za to, że np. Twoi rodzice wcześniej nie mieli córki 
Poza tym nie wiem czemu też zakładasz złą wolę u ludzi, może masz więcej do czynienia z negatywnie nastawionymi  ale u mnie się zdarzało, że niektórzy ludzie sami zaczynali od "syn xx" mimo, że jestem prawie pewien, że oni akurat wiedzieli, że moi rodzice niby nie mieli syna Więc całkiem sporo ludzi może się też domyślić i nie mieć z tym problemu - tym bardziej byłoby głupio mówić im, że jesteś "swoją żoną" czy coś takiego 
Ogólnie ja bym raczej sam nic nie mówił, odczekał co wie mój rozmówca, pozwolił jemu prowadzić rozmowę... |
||||||||||
